به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، نتیجه کار نشان خواهد داد که چه نوع سلول درمانی برای درمان بیماران مبتلا به نارسایی قلبی موثرتر خواهد بود. نارسایی قلبی زمانی رخ می دهد که قلب نتواند مقادیر کافی خون و اکسیژن را به اندام های بدن پمپ کند. این محققین در صدد هستند که دریابند که سلول های مشتق از کاردیوسفیر(CDCs) که ار اهداکننده ها گرفته می شوند یا سلول های بنیادی قلبی( CSCs) مشتق از خود بیماران، زمانی که به عروق کرونری بیمار تزریق می شوند موثر هستند یا خیر. سلول های بنیادی قلبی در قلب می مانند و بسیاری از محققین معتقدند که آن ها منبع سلول های عضلانی قلبی جدید هستند. آن ها به طور طبیعی آهسته تقسیم می شوند اما زمانی که به طور انتخابی از خود بیماران گرفته می شوند، می توانند سریع تکثیر شده و سپس مجددا به بیمار تزریق شوند. بعد از تزریق، سلول های بنیادی قلبی جدید تکثیر می یابند و منبع سلول های عضلانی قلبی جدید هستند. روش دیگر گرفتن بافت از بیوپسی های قلبی است که می تواند تبدیل به سلول های مشتق از کاردیوسفیر شوند. اگرچه تصور می شود آن ها نمی توانند خودشان به سلول های عضلانی جدید  تبدیل شوند اما می توانند عملکرد قلبی را بهبود ببخشند. این محققین پیش از این نشان داده اند که این سلول های مشتق از کاردیوسفیر همانند سلول های بنیادی مزانشیمی جداشده از مغز استخوان، سلول های عضلانی قلب خود فرد را تحریک به تقسیم مجدد می کنند. آن ها تاکید دارند که این روش می تواند برای استفاده از سلول های بنیادی مشتق از اهداکننده های غیر مرتبط نیز مورد استفاده قرار گیرد که این روش را منحصربفرد می سازد. آن ها می گویند که تزریق سلول های بنیادی به درون شریان های کرونری، این سلول ها را به تمام بافت قلب می رساند. این روش در مقایسه با تزریق مستقیم به عضلات قلبی آسان تر است که نیازمند تجهیزاتی است که در همه جا در دسترس نیست.

پایان مطلب/