تاریخ انتشار: شنبه 13 تیر 1394
ساخت داربست های کوچک و پیچیده ای که می توانند جایگزین پرده گوش شدیدا آسیب دیده شوند

  ساخت داربست های کوچک و پیچیده ای که می توانند جایگزین پرده گوش شدیدا آسیب دیده شوند

تیمی بین المللی از محققین داربست های کوچک و پیچیده ای را ایجاد کرده اند که شبکه پیچیده فیبرهای کلاژنی تشکیل دهنده پرده گوش را تقلید می کند. امیدواری ها بر این است که این داربست برای جایگزینی پرده گوش شدیدا آسیب دیده مورد استفاده قرار گیرد و نیاز بیماران برای برداشتن بافت خودشان برای جراحی های بازساختی را کاهش دهد.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، پرده گوش که آن را غشای تیمپانی یا صماخ نیز می گویند یک غشای نازک و منعطف و سخت است که گوش خارجی را از گوش میانی جدا می کند. این پرده از فیبرهای کلاژنی تشکیل شده است که دقیقا در یک شبکه پیچیده درامتداد هم قرار گرفته اند و قادرند امواج صوتی را به استخوان چه های گوش(ossicle) منتقل کنند. سوراخ شدن پرده گوش به ویژه بین کودکان به دلایلی مانند آسیب فیزیکی یا عفونت امری شایع است. آسیب های کوچک قادر به خود ترمیمی هستند اما متاسفانه آسیب های بزرگ قادر به ترمیم نیستند.

تاکنون محققین تکنیک های مختلفی را برای ترمیم یا جایگزینی پرده گوش مورد بررسی قرار داده اند که از جمله آن ها می توان به استفاده از بافت خود بیمار(اوتوگرافت) یا بافت یک اهداکننده اشاره کرد. اما تاکنون هیچ کدام موثر نبوده است. در این مطالعه محققین یک روش مهندسی بافت را کشف کرده اند که داربست پلیمری ایجاد می کند که سلول های می توانند روی آن رشد کنند. داربست از دو کوپلیمر پرمصرف در زیست پزشکی ساخته شده است که هر کدام روش ساخت متفاوتی دارند. در روش اول داربست از جنس PLGA بود و به وسیله تکنیک الکتروریسی ساخته شده بود و در روش دوم که به صورت پرینت سه بعدی صورت گرفت ساختار های PEOT/PBT با الگوهای مدور و شعاعی ساخته شدند. اندازه این داربست ها معادل پرده گوش انسانی بود و قطری حدود 15 میلی متر و ضخامتی اندازه 100 میکرومتر داشت. پس از ساخت این داربست ها، سلول های بنیادی مزانشیمی روی آن ها کشت داده شدند تا بقا و تکثیر آن ها مورد بررسی قرار گیرد. سلول ها رشد و بقای خوبی داشتند و نتایج خوبی در مورد داربست سه بعدی به دست آمد. از آن جایی که پرده گوش، بافت منحصر بفردی در بدن انسان محسوب می شود، پیوند های اوتوگرافت به دلیل این که سایر بافت های بدن هیچ گونه مشابهتی با این بافت ندارند، نتایج جالبی را در بر ندارد. محققین با ترکیب الکتروریسی و پرینت سه بعدی توانسته اند تا حد زیادی الگوی آناتومیکی و بافتی این این بافت را شبیه سازی کنند.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه