تاریخ انتشار: ﺳﻪشنبه 06 مرداد 1394
سلول درمانی با اثرات پوکی استخوان ناشی از استئوپورز مقابله می کند

  سلول درمانی با اثرات پوکی استخوان ناشی از استئوپورز مقابله می کند

استئوپورز شرایطی است که با استخوان های ضعیف و شکننده مشخص می شود و منجر به شکستگی های استخوانی تخریب کننده و سایر آسیب ها می شود. میلیون ها نفر در سراسر دنیا به این اختلال دچار هستند.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل medicalxpress، استخوان ها اندام هایی دینامیک هستند که به طور ثابت متحمل بازجذب و نوزایی می شوند. محققین به دنبال یافتن راهی برای متوقف کردن بازجذب استخوانی و تولید مواد استخوانی جدید هستند. یک درمان ایده آل موجب جوان سازی و رشد مجدد استخوان می شود و سطح تراکم استخوانی را به حالت اولیه بر می گرداند. محققین در دانشگاه لوما لیندا پیش از این توانسته اند از سلول های بنیادی خون ساز برای شناسایی و بهینه کردن یک فاکتور رشد که موجب افزایش 45% قدرت استخوانی در مدل موشی می شود، استفاده کنند. در این مطالعه برای یافتن ژن درمانی که رشد استخوانی را افرایش می دهد و عوارض جانبی را کاهش می دهد، محققین روی PGDFB فوکوس کرده اند که دارای ویژگی های جالبی است و مورد تایید FDA برای درمان آسیب های دهانی و آرواره ای می شود. این فرایند برای بررسی PGDFB شامل جداسازی سلول های بنیادی خون ساز از موش های اهداکننده است. سلول های بنیادی خون ساز در مقایسه با سایر سلول های بنیادی برتری دارند زیرا این سلول ها در سطح استخوان اندوستئال قرار دارند که جایگاهی است که بیشترین آسیب را طی استئوپورز می بیند. سلول های بنیادی خون ساز استخراج شده به طور ژنتیکی مهندسی شدند تا PGDFB را بیشتر بیان کنند. موش گیرنده قبل از ترزیق سلول های بنیادی خون ساز مورد پرتودرمانی قرار گرفت. اما نکته کلیدی این مطالعه چگونگی پاسخ دهی موش گیرنده به PGDFB بود. بعد از چهار هفته ران موش ها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که PGDFB تشکیل استخوان ترابکولار جدید را  به میزان زیادی بهبود می بخشد ولی روی تراکم معدنی استخوان اثر منفی می گذارد. برای حل این مشکل، آن ها از یک پروموتور ضعیف تر برای بهینه سازی دوز بیان PGDFB در سلول های بنیادی خون ساز استفاده کردند. آن ها دریافتند که پروموتور فسفوگلیسرات کیناز(PGK) موجب کاهش مقدار بیان  PGDFB که در سلول ها می شود. آن ها مشاهده کردند که در میزان حجم، ضخامت و تعداد سلول ها و هم چنین تراکم استخوانی استخوان ترابکولار افزایش رخ داد. علاوه براین، حجم استخوان قشری نیز 20 تا 30% افزایش یافت و خلل و فرج قشری نیز تا 40% کاهش یافت. گام بعدی در این مطالعه بررسی ترکیب پروموتور PGK و PGDFB و چگونگی آن ها خواهد بود.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه