به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، برای حل این مشکل محققین در دانشگاه توکیو، سلول های بنیادی مزانشیمی را از ژله وارتون جداسازی کرده اند که خود از بندناف مشتق می وشد و پتانسیل سرکوب کنندگی ایمنی آن ها را مورد بررسی قرار دادند. در واکنش لنفوسیتی ترکیبی، تکثیر سلول های T پاسخ دهنده بوسیله سلول های دندریتی آلوژن، به وسیله سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون از یک اهداکننده مشابه یا اهداکننده ثالث شروع شد. این اثرات مهاری در حضور 1- متیل-دی ال- تریپتوفان و در یک روش وابسته به دوز معکوس نشان داده  شد. اگر ارتباط سلول- سلول بین سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون و سلول های T پاسخ دهنده را با استفاده از چمبرهای ترانس ول بلوک کنیم، سرکوب ایمنی ناشی از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون کاهش می یابد. نتایج نشان می دهد که سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون اثرات سرکوب کنندگی ایمنی خود را از طریق ارتباط سلول- سلول با سلول های T فعال شده و از طریق ژن IDO انجام می دهد که این نشان می دهد که این فاکتور ها مهم تر از فاکتورهای محلولی هستند که از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق می شوند و برای درمان GVHDهای شدید مورد استفاده قرار می گیرند.

پایان مطلب/