به گزارش بنیان به نقل از J Cell Biochem، فریز کردن تمام بافت منجر به این می شود که به دلیل تشکیل یخ درون سلولی ،حفاظت انجمادی ضعیف، بحث های انتقال آب و گرما و آسیب به ارتباطات بین سلولی، بعد از ذوب کردن بافت تعداد سلول ها زیر تعداد بهینه باشد. به منظور ایجاد روشی ساده برای به دست آوردن سلول های بنیادی مزانشیمی هموژن برای بانک های خون بند ناف، محققین در دانشگاه ملی سنگاپور رفتار سلولی سه گروه از بافت های بند ناف را بعد از ذوب کردن مورد مقایسه قرار دادند: 1) ژله وارتون تازه ای که سلول های آن جداسازی نشده بود 2) سلول های بنیادی جداسازی شده از ژله وارتون 3) تمام بند ناف.

ژله وارتون و سلول های بنیادی جداسازی شده از ژله وارتون بعد از این که از فریز درآمدند و ذوب شدند نرخ بقای بیش از 90 درصد نشان دادند و این در حالی بود که  ظرف 24 ساعت تک لایه های اپی­ تلوئیدی را در کشت اولیه نشان دادند. این در حالی بود بند نافی که به طور کامل فریز شده بود بعد از ذوب شدن، رشد سلولی آهسته ای نشان داد و کشت آن هم مخلوطی از  اپی تلوئیدها و سلول های فیبروبلاستی بود. نتایج نشان داد که زیستایی و تکثیر سلول های بنیادی جداسازی شده از ژله وارتون و ژله وارتون بعد از ذوب شدن به میزان معناداری بالاتر از تمام بند ناف است. ظرفیت تمایزی این سلول ها برای تمایز به استخوان و غضروف نیز به مراتب بهتر از تمام بند ناف بود.

پایان مطلب/