به گزارش بنیان به نقل از www.UCSF.edu، محققین می گویند که این سلول های بنیادی می توانند به خوبی خودنوزایی کرده و تکثیر شوند و به آسیب ها پاسخ دهند. زمانی که سلول ها شدیدا آسیب می بینند، آن ها ممکن است جمعیت های سلول های بنیادی بومی شان را که برای درمان لازم هستند، از دست بدهند. این امر مانعی بزرگ برای درمان بیمارانی است که دچار آسیب عضلانی و فلجی بویژه در عضلات کوچک حیاتی مانند چهره و چشم شده اند. مطالعات نشان داده است که سلول های اقماری در بینابین فیبرهای عضلانی(حداقل در مورد موش) به عنوان سلول بنیادی عمل می کنند و در رشد و ترمیم عضلات نقش دارند. تاکنون، مشخص نشده است که آیا این سلول های اقماری نیز به روش سلول های بنیادی عمل می کنند و این که چگونه باید آن ها را از نمونه های بافتی انسان جداسازی کرد. به این منظور محققین نمونه هایی از عضلات سر، سینه و پا را به وسیله جراحی بدست آوردند و از رنگ آمیزی آنتی بادی استفاده کردند تا نشان دهند که سلول های اقماری انسانی می توانند به وسیله بیان همزمان فاکتور رونویسی PAX7و پروتئین های سطحی CD56 و CD29 مورد شناسایی قرار گیرند. این مشخصه های مولکولی محققین را قادر ساخت که جمعیت هایی از سلول های اقماری انسانی را از بیوپسی های بیماران بدست آورند و آن ها را به موشی که دچار آسیب عضلانی شده و جمعیت های سلول های بنیادی اش را نیز از دست داده پیوند کنند. طی پنج هفته، سلول های انسانی به درون عضلات موشی الحاق شدند و تقسیم شدند تا خانواده هایی از سلول های بنیادی را تولید کنند و نیچ سلول های بنیادی را در عضلات مجددا تقویت کنند و منجر به ترمیم آسیب بافتی شوند. این شناسایی سلول های بنیادی عضلات انسانی و توانایی پیوند آن ها به عضلات آسیب دیده می تواند کاربردهای وسیعی برای بیمارانی داشته باشد که از مشکلات عضلانی رنج می برند و عضلات آسیب دیده آن ها قادر به ترمیم نیست.

پایان مطلب/