به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، سال هاست که احتمال استفاده از سلول های بنیادی برای جایگزینی بافت قلبی آسیب دیده شدیدا مورد توجه محققین قرار گرفته است. اگرچه سلول های بنیادی پیوند شده به بیماران می توانند به سلول های عضله قلبی یا کاردیومیوسیت ها تمایز یابند و با بخش های آسیب ندیده بافت قلبی تلفیق شوند اما مطالعات بالینی و پیش درمانگاهی متعددی که صورت گرفته است در نشان دادن بهبود معنادار عملکرد انقباضی قلب ناتوان بوده اند. یک توضیح برای این امر می تواند نیروهای مکانیکی باشد که به طور نامناسب بین کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی جدید و کاردیومیوسیت های قدیمی منتقل می شوند. اندازه گیری این نیروهای مکانیکی قابل اندازه گیری در بیماران نیستند و به همین دلیل محققین سیستم آزمایشگاهی ساده ای را طراحی کرده اند که به موجب آن سلول های قلبی مشتق از موش با یک کاردیومیوسیت مشتق از سلول بنیادی منفرد ترکیب می شود و یک ریز بافت دو سلولی را بوجود می آورد که محققین آن ها را muscle on chip می نامند. با استفاده  از این روش، محققین دریافتند که کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی می توانند از لحاظ ساختاری با سلول های پیشین جفت شده و به طور همزمان شروع به ضربان کنند. اما این میوسیت های مشتق از سلول های بنیادی در مقایسه با کاردیومیوسیت قبلی، به طور ضعیف تری می تپند که این عدم تعادل منجر به این می شود که سلول های نیروهای مکانیکی را به جای انتقال به یکدیگر به محیط پیرامون شان منتقل کنند. شبیه سازی های کامپیوتری نشان داد که نیروهای ناموزون تولید شده بوسیله کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی و کاردیومیوسیت های طبیعی، برای القای ایجاد چسبندگی های سلولی که نیروها به محیط پیرامون سلول ها منتقل کنند کافی است. هم چنین این مدل کامپیوتری نشان می دهد که کاردیومیوسیت های انسانی به احتمال زیاد به طور مشابه رفتار می کنند. بنابراین انتقال غیر موثر این نیروها ممکن است توضیحی برای این مطلب باشد که چرا پیوند سلول های بنیادی تاحدی در احیای عملکرد قلبی موثر نیست.

پایان مطلب/