به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در روش های مهندسی بافت معمولی، از داربست های الیافی استفاده می شود که معمولا از طریق دستگاه و تکنیک الکتروریسی تولید می شوند و داربست لازم برای چسبیدن سلول های بنیادی را فراهم می کنند. الکترورسی فیبرهای ضعیفی را ایجاد می کند که پیوستگی لازم را ندارند و خلل و فرج آن نیز بسیار کوچک است. اما برای ایجاد داربستی که حدود ده اینچ قطر داشته باشد و شرایط لازم برای ایجاد یک بافت در مقادیر انبوه را نیز فراهم کند، نیاز به تکنیک جدیدی است و در این مطالعه محققین به بررسی فرایندی پرداختند که در تولید پارچه(لباس یا پرده) به کار می رود. به همین منظور لوبائو با همکاری بهنام پوردیهمی از کالج نساجی NCSU به مطالعه سه روش موجود در طراحی پارچه(meltblowing, spunbonding‌و carding) پرداخت تا تعیین کند که آیا این روش ها می تواند برای ایجاد مواد مورد نیاز برای شبیه سازی بافت طبیعی استفاده شود یا خیر.Meltblowing تکنیکی است که طی آن با استفاده از پلیمرهای ذوب شده موادی تولید می شود که از آن ها برای تولید فیبرهای پیوسته استفاده می شود. در مورد Spunbond، مواد به روش مشابهی تولید می شود اما فیبرها به صورت شبکه ای در می آيند که به جای حالت ذوب مانند، حالت جامد دارد، و در نهایت Carding‌ شامل جداسازی فیبرها از طریق استفاده از غلتک هایی است که منجر به ایجاد شبکه ای برای نگهداری سلول ها می شوند. لوبائو و همکارانش از این تکنیک ها برای ایجاد داربست اسید پلی لاکتیکی(PLA) استفاده کردند و سپس سلول های بنیادی را روی آن ها کشت دادند و رشد و میزان تمایز سلول ها به چربی و استخوان روی این داربست ها را ارزیابی کردند. نتایج نشان داد که هر سه مورد این روش های نساجی پارچه که برای ساخت داربست به کار رفتند، اگر بیشتر از روش الکتروریسی کارامد نباشند از آن کمتر هم نیستند. با این تفاوت که این روش ها بسیار مقرون به صرفه تر از الکتروریسی هستند. برآوردها نشان می دهد که نمونه کوچکی از داربست تولید شده با الکتروریسی هزینه ای معادل 2 تا 5 دلار در برخواهد داشت و این در حالی است که برای روش های گفته شده هزینه ها حدود 0.3‌تا 3 دلار خواهد بود. گام بعدی تست استفاده از داربست های تولید شده با این روش ها برای ایمپلنت به جانوران خواهد بود.

پایان مطلب/