به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این مطالعه جدید که منجر به ارائه دیدگاه های جدیدی در مورد ویروس زیکا شده است به این نکته اشاره دارد که مهار کننده های پروتئین p53 این پتانسیل را دارند که به عنوان یک دارو استفاده شده و سلول های مغزی را از مرگ سلولی محافظت کنند.

در این مطالعه محققین جان هاپکینز و Emory، ژن هایی که بوسیله سوش های آسیایی و آفریقایی ویروس زیکا و ویروس دانگ در سلول های پیش ساز عصبی انسان خاموش و روشن می شوند را لیست کردند. آن ها می گویند که دانگ در مقایسه با زیکا تغییرات بیان ژنی بیشتری را القا می کند. اما اگر چه آن ها نشان داده اند که دانگ نیز می تواند مانند زیکا، سلول های پیش ساز عصبی را آلوده کند اما آلودگی به دانگ هیچ گاه منجر به توقف رشد این سلول ها یا مرگ آن ها نمی شود. این امر نشان می دهد که تفاوت بین زیکا و دانگ در سطح توانایی آن ها در آلودگی پیش ساز های عصبی نیست بلکه مربوط به چیزی است که بعد از آلودگی اتفاق می افتد. زیکا تغییراتی را القا می کند که بیشتر روی ژن های دخیل در همانند سازی DNA و ترمیم آن دخیل هستند، که نشان می دهد زیکا می تواند همانندسازی سلولی را بیش از دانگ مختل کند. این دو ویروس از نظر ژنتیکی قرابت دارند و هر دو از طریق پشه ها منتقل می شوند. عفونت دانگ که عمدتا سلول ها را در خون تحت تاثیر قرار می دهد می تواند منجر به اختلالات عصبی نیز شود اما با نقایص تولد مانند میکروسفالی و ... همراه نیست.

در مقایسه با سوش های آفریقای، سوش های آسیایی ویروس زیکا بیشتر ژن p53 و سایر ژن های مرتبط با پاسخ های سلولی به عفونت(مانند اینترفرون ها) را تحت تاثیر قرار می دهد. هر دو این سوش ها می توانند سلول ها را آلوده کرده و منجر به مرگ شوند. در حال حاضر محققین در حال تست داروی پیف ترین به عنوان یک مهار کننده p53 برای خنثی سازی اثر زیکا روی سلول های عصبی هستند. سلول های پیش ساز عصبی مورد استفاده در این مطالعه از iPSCهایی مشتق شده بودند.

پایان مطلب/