به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، متخصصین علوم و اعصاب این دانشگاه دریافته اند که جریان خون طناب نخاعی، به طور غیر قابل انتظاری  مدتی بعد از آسیب نخاعی در رت ها مختل می شود و آن هایی که جریان خون شان بهبود می یابد یا اکسیژن بیشتری را تنفس می کنند، موجب بهبودی طولانی مدت در اکسیژن رسانی طناب نخاعی و عملکرد های حرکتی مانند راه رفتن می شود.

مطالعات گذشته نشان داده است که زمانی که جریان  خون به صورت موقتی در جایگاه آسیب مختل می شود، خیلی سریع مجددا احیا می شود و کم و بیش تصور می شود که جریان خون در ناحیه زیر آسیب طبیعی می شود. اما گاهی این امر صورت نمی گیرد.

محققین آلبرتا برای اولین بار نشان داده اند که آسیب های نخاعی منجر به وضعیتی مزمن از جریان خون ضعیف و عدم اکسیژن رسانی به شبکه های عصبی طناب نخاعی می شوند. کریم فواد و همکارانش براین باورند که با بالا بردن اکسیژن در طناب نخاعی ما می توانیم عملکرد را بهبود ببخشیم و فعالیت را مجدد در بخش های مختلف بدن برقرار سازیم. آن ها نشان داده اند که هیپوکسی ایسکمی مزمن(فقدان خون و اکسیژن) بعد از آسیب نخاعی و میزان جریان خون در ناحیه آسیب نقش مهمی در ایجاد آسیب و میزان کارامد بودن درمان های بعدی دارد. فواد و همکارانش دریافته اند که آنزیم ADDC( آروماتیک1- آمینواسید دکربوکسیلاز) که اسیدهای آمینه رژیم غذایی را به آمین ها تبدی می کند در سلول های خاصی به نام  پری سیت ها که مویرگ ها را می پوشانند افزایش می یابند. به طور غیر قابل انتظار، این آمین های تولید شده در پری سیت ها منجر به انقباض شدن آن ها و تنگ شدن مویرگ ها و کاهش جریان خون می شود. این یافته جالب آن ها را ترغیب کرد که اندازه گیری های اساسی از جریان خون و اکسیژن رسانی در زیر آسیب نخاعی داشته باشند که منجر به کشف هیپوکسی ایسکمی مزمن شد. آن ها براین باورند که این مویرگ ها شدیدا بوسیله این پری سیت ها و بعد از آسیب نخاعی تنگ می شوند زیرا مقادیر زیادی از تریپتوفان در این نواحی یافت می شود. بنابراین آن ها تصمیم گرفتند که آنزیم AADC را به منظور بهبود جریان خون بلوک کنند. بلوک کردن این آنزیم موجب بهبود جریان خون و اکسیژن رسانی به شبکه های عصبی زیر ناحیه آسیب می شود و در نتیجه جانور فعالیت حرکتی بیشتری را نشان می دهد. به عنوان جایگزینی برای بلوک کردن آنزیم AADC، محققین جانوران را در معرض سطح بالایی از اکسیژن قرار داند و با تعجب مشاهده کردند که فعالیت حرکتی رت ها به طور قابل توجهی بهبود یافت. هر چند راه درازی برای رسیدن به درمان ها قطعی یا بهبود دهنده آسیب های نخاعی راه است اما محققین امیدوارند بتوانند در آینده ای نزدیک و به لطف چنین مطالعات پایه ای به درمانی قطعی و امیدوار کننده برای آسیب نخاعی برسند.

پایان مطلب/