به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه جدید محققین رویکردی مهندسی را با رویکردی زیستی ترکیب کرده اند و براین باورند که این تکنیک می تواند آینده علم پزشکی و طب بازساختی باشد.

سالانه به دلیل آسیب دیدگی های ناشی از تصادفات رانندگی، برداشتن تومورها و ...، بیش از دو میلیون گرافت استخوانی استخوانی در سراسر دنیا صورت می گیرد. این آسیب ها معمولا موجب شکستگی بزرگ در استخوان می شوند و در حالت عادی این استخوان ها به دلیل این که فاصله دو سمت شکسته شده زیاد است قادر نیستند به صورت طبیعی بهبود یابند. به همین دلیل پزشکان همواره به دنبال استفاده از ایمپلمنت ها برای پر کردن این فاصله ها هستند. در حال حاضر، معمولا پزشکان تکه ای از استخوان لگن را بر می دارند و آن را به جایگاه آسیب ایمپلمنت می کنند. این امر دردناک و هزینه بر است و نیاز به بستری شدن های طولانی مدت دارد. ضمن این که احتمال این که پیوند مورد قبول واقع شود و بتواند به خوبی با بافت پیشین یکپارچه شود نیز کم است.

اما محققین سدراس –سینای سازه ای از جنس ماتریکس کلاژنی ساختند و آن را در فاصله بین دو سمت منطقه شکسته شده استخوان پای جانوران آزمایشگاهی قرار دادند. این ماتریکس، در یک بازه دو هفته ای سلول های بنیادی خود پا را به ناحیه ضایعه فرا خواند. برای شروع فرایند ترمیم استخوان، محققین ژن ها القا کننده استخوان سازی را به طور مستقیم به سلول های بنیادی وارد کردند. انتقال این ژن ها از طریف پالس های اولتراسوند و میکروحباب هایی صورت گرفت که ورود ژن به سلول ها را تسهیل می کنند.

هشت هفته بعد از جراحی، فاصله موجود در ناحیه ضایعه بسته شد و شکستگی پا در همه جانورانی که درمان را دریافت کرده بودند، بهبود یافت. تست ها نشان داد که استخوان رشد کرده این ناحیه به اندازه کافی قوی است. این مطالعه، اولین مطالعه ای است که نشان می دهد انتقال ژن بواسطه اولتراسوند به سلول های بنیادی جانوران می تواند به طور موثری برای درمان شکستگی های بهبود نیابنده استفاده شود.

پایان مطلب/