به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، توانایی حس کردن شیرینی، تلخی، شوری، ترشی و ... ذاتی است و هر چند به نظر می رسد که توانایی چشیدن و مزه مزه کردن تنها منجر به افزایش یا کاهش لذت از چیزی می شود اما به نظر می رسد که سیستم چشایی گاها برای بقا نیز کلیدی است.

سلول های چشایی روی زبان ما که در تشخیص مزه ها دخالت دارند؛ دائما در حال مردن و جایگزین شدن هستند. این سلول ها که آن ها را سلول های گیرنده چشایی نیز می نامند روی جوانه چشایی مستقر هستند و حدود یکی دو هفته دوام دارند که بدین معنی است سلول های بنیادی برای تولید دائم سلول های گیرنده چشایی ضروری هستند. ارتباطات بین سلول ها در جوانه های چشایی و نورون ها دائما و به طور لحظه ای باید مجدد تنظیم شد تا سیستم چشایی بدرستی عمل کند. اگر ارتباطات مناسبی شکل نگیرد، پاسخ های رفتاری مناسبی نیز شکل نمی گیرد. هر سلول گیرنده چشایی برای تشخیصی یکی از پنج مزه تنظیم شده اند و زمانی که یک سلول، یک مزه شیمیایی را تشخیص می دهد یک جهش در عملکردش دیده می شود. این فعالیت بوسیله دسته ای اعصاب صورت می گیرد که از نورون های گانگلیونی پشت گوش موش منشا گرفته اند. این نورون ها پیام های چشایی را از زبان به مغز می فرستند. روش توالی یابی RNA نشان داده است که دو مولکول در این پیام رسانی نقش دارند. گیرنده های چشایی تلخی مولکولی به نام سمافورین 3A را تولید می کنند و گیرنده های چشایی شیرینی مقادیر فراوانی از سمافورین7A را تولید می کنند که هر دو به مدار بندی عصبی به صورت صحیح نقش دارند. این یافته ها نشان می دهد که سیگنال های شیمیای خاص در گیرنده های چشایی می تواند منجر به شکل گیری ارتباطات عصبی صحیحی شود که با ایجاد لینک های سلولی منجر به حس چشایی مناسب می شوند.

پایان مطلب/