تاریخ انتشار: شنبه 29 مهر 1396
افزایش چربی می تواند به کاهش قندخون و کاهش وزن کمک کند

  افزایش چربی می تواند به کاهش قندخون و کاهش وزن کمک کند

کنترل بیماری دیابت مشکل است. داروهای خوراکی، تزریق انسولین، اندازه گیری روزانه ی قندخون، تغییر برنامه ی غذایی و انجام تمرینات ورزشی درمان یک بیمار دیابتی را می تواند مشکل سازد. امروزه محققان روش جدیدی را یافته اند که رویکرد ساده تری دارد. و شامل: کاشت یک پلیمر اسفنجی در بافت چربی است. مطالعات آن ها نشان داده است که در موش های چاق که علائمی شبیه به دیابت نوع 2 دارند، کاشت این پلیمر باعث کاهش وزن و پایین آمدن قندخون می شود.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این روش رویکرد درمان دیابت بوسیله ی روش های مهندسی بافت انجام می گیرد. زمانی که فردی تغذیه ی نادرستی دارد، ورزش نمی کند و تحت استرس شدید است، دچار افزایش وزن می شود. وقتی ذخایر چربی بسیار زیاد شد، باعث ابتلا به دیابت می شود. چندین سال پیش، متخصصان غدد درون ریز و سایر متخصصین یافتند که بافت چربی یک غده ی درون ریز است. برخلاف عقاید گذشتگان که معتقد بودند بافت چربی تنها ذخیره کننده ی انرژی در بدن است، بافت چربی آزاد کننده ی ترکیباتی است که انرژی و متابولیزم بدن را تنظیم می کند و به سایر بافت ها کمک می کند تا به انسولین پاسخ دهند و غلظت قند خون را تنظیم نمایند. در دیابت، بافت های عمده و اصلی مانند مغز، کبد و عضلات اسکلتی که به غلظت بالایی از گلوکز نیاز دارند توانایی خود برای برداشت گلوکز از گردش خون و استفاده از آن به عنوان منبع انرژی را از دست می دهند. در نتیجه گلوکز خون افزایش می یابد و منجر به هایپرگلایسمیا  می شود که برای بسیاری از بافت ها و اندام ها سمی است.

محققین دانشگاه USC در زمینه های فیزیولوژی عضلات و غدد درون ریز با همکاری یکدیگر برآن شدند تا ارتباط بافت چربی با سایر بافت ها را ایجاد و شبیه سازی نمایند. در این مطالعه، محققان از پلی مری به نام PLG یا (poly lactid co glycolid)  استفاده نمودند تا ترشحات جزایر لانگرهانس را به بافت های چربی موش مانند آن چه در درمان دیابت نوع 1 انجام می شود برسانند. و تاثیر آن را در بافت چربی بررسی نمایند. همچنین بافت اسفنجی کاشتنی را در بافت چربی شکمی یک موش چاق که علائم دیابت نوع 2 را بروز می دهد کاشتند. پس از یک هفته، در بین منافذ سلول های موش چاق یعنی سلول های ایمنی و رگ های خونی بافت کاشته شده یافت شد. بعد از گذشت سه هفته و با رژیم غذایی با چربی بالا، چربی خون موش هایی که دارای بافت کاشت شده بودند 10 درصد افزایش یافت. درحالی که چربی خون موش هایی که پلی مر اسفنجی کاشته شده نداشتند 30 درصد افزایش یافت. در عضلات پا موش های تغییر یافته میزان پروتئین ای که موظف به رساندن گلوکز در جریان خون به عضلات اسکلتی می باشد، 60 درصد بیشتر از موش های تغییر نیافته یافت شد و همچنین موش های تغییر یافته میزان قند خون پایین تری در مقایسه با گروه کنترل داشتند.

موش های تغییر یافته هیچ علائم منفی ناشی از عوارض مواد استفاده شده در درمان نشان ندادند. پلی مر استفاده شده که برای ساخت بافت اسفنجی استفاده شد در ساختمان استنت و سایر تجهیزات قابل کاشت در بدن نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

در حال حاضر محققین سعی برآن دارند تا بر دلیل این که چرا  بافت اسفنجی PLG باعث کاهش چربی و قند خون می شود، متمرکز شوند. آنها هم چنین بافت اسفنجی را با مواد فعال زیستی ممزوج می نمایند تا تاثیر هر یک از آن ها را در افزایش اثر PLG بررسی نمایند. در مطالعات مشابه و مرتبط نیز دیده شد که شراب قرمز می تواند باعث تقویت اثر بافت اسفنجی PLG شود.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه