به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در دیابت نوع یک، پانکراس قادر به تولید مقادیر کافی انسولین نیستند. بدون انسولین کافی، بدن نمی تواند قند خون را به انرژی مورد نیاز برای سلول تبدیل کند و مقادیر زیادی گلوکز در خون تجمع پیدا می کند. با گذشت زمان، این قند بالا یا هایپرگلیسمی منجر به مشکلات شدیدی مانند از دست رفتن بینایی، آسیب به رگ های خونی، اعصاب و کلیه ها می شود. در واقع در دیابت نوع یک، سیستم ایمنی بدن به سلول های بتای پانکراسی حمله کرده و آن ها را تخریب می کنند، در نتیجه بدن قادر به تولید مقادیر کافی انسولین نیست. به همین دلیل بسیاری از بیماران به دنبال یافتن راهی برای مهار یا متوقف کردن حمله ایمنی به سلول های بتا هستند. یکی از روش هایی که بسیار امیدوار کننده نشان داده است پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان اتولوگ بوده است که به دنبال بنا نهادن دوباره سیستم ایمنی بیمار با استفاده از سلول های بنیادی خون ساز خود فرد است. با این حال این روش نیز کاملا مورد تایید پزشکان نیست. اما در مطالعه ای که در بیمارستان کودکان بوستون وابسته به دانشگاه هاروارد صورت گرفته است، محققین دریافته اند که چرا درمان ها با استفاده از سلول های بنیادی خون فرد ممکن است همیشه چاره ساز نباشد. آن ها دریافته اند که در افراد دیابتی، سلول های بنیادی خونی ناقص بوده و موجب پیشبرد التهاب و پیشرفت هرچه بیشتر فرد می شود. نقصی که آن ها کشف کرده اند عدم تولید مقادیر کافی PD-L1 است که در مقابله با حملات سلول های T موثر است اما نداشتن این پروتئین منجر به آسیب پذیر شدن آن ها به حملات سیستم ایمنی و پیشرفت دیابت نوع یک می شود. در همین راستا، محققین براین باورند که با ایجاد تغییراتی در سلول های بنیادی خونی برای بیان هرچه بیشتر PD-L1 می توان با موفقیت دیابت نوع یک را مورد سلول درمانی قرار داد.

پایان مطلب/