به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، شانس زندگی در بیماران گلیوبلاستومایی بعد از تشخیص ابتلا به این سرطان، حداکثر 14 ماه است. این تومور مغزی بسیار تهاجمی بوده و گزینه های درمانی محدودی برای مهار آن وجود دارد. بزرگ ترین مشکل در مقابله با گلیوبلاستوما، وجود سلول های بنیادی گلیوبلاستومایی است که قادر به تولید کل تومور حتی بعد از برداشتن آن هستند.یکی از مشخصه های اصلی این سلول های بنیادی گلیوبلاستومایی داشتن سطح بسیار بالای پروتئین تلومریک TRF1 است که برای محافظت از تلومرها بسیار ضروری است و در نتیجه ظرفیت این سلول ها در بازسازی تومور را حفظ می کند.

محققین در مرکز جامع سرطان اسپانیا(CNIO) مشاهده کردند که TRF1 به شدت در گلیوبلاستوماهای موشی و انسانی بیان می شود که نشان دهنده این است که بلوک کردن آن می تواند رشد آن ها را مختل کند. دکتر بلاسکو و همکارانش در مدل های موشی گلیوبلاستوما یا TRF1 را در همان ابتدای شکل گیری تومور برداشتند یا این که آن را زمانی که تومور کاملا شکل گرفته بود بلوک کردند. هر دو استراتژی منجر به افزایش بقای موش های گلیوبلاستومایی شد. در مورد اول، افزایش بقا حدود 80 درصد بود و در مورد تومورهای از پیش موجود، این افزایش بقا 30 درصد بود. به نظر می رسد که مهار کردن TRF1 منجر به کاهش در تکثیر و ویژگی های بنیادینگی سلول های بنیادی گلیومایی می شود که این با افزایش آسیب DNA‌در ناحیه تلومرها اتفاق می افتد که منجر به تخریب تلومرها می شود. در نتیجه سلول های توموری قادر به تقسیم شدن نیستند. در مورد سلول های بنیادی گلیوبلاستومایی انسانی پیوند شده به موش نیز تیمار موش ها با مهار کننده های TRF1 منجر به کاهش اندازه تومورها تا 80 درصد شد و به همین مقدار بقای موش ها نیز افزوده شد. به نظر می رسد بلوک کردن TRF1 نه تنها دارای ویژگی های ضد توموری است، بی خطر نیز می باشد زیرا روی عملکردهای بویایی و عصبی عضلانی و حتی حافظه موش ها اثر نمی گذارد. به همین دلیل محققین مهار TRF1‌را یک استراتژی درمانی موثر برای مقابله با گلیوبلاستوما می دانند و براین باورند که استفاده از مهار کننده های TRF1 به تنهایی یا در ترکیب با پرتودرمانی و شیمی درمانی می تواند برای مقابله با گلیوبلاستوما موثر باشد.

پایان مطلب/