به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، نانووزیکول ها کیسه های کوچکی هستند که بوسیله سلول ها آزاد می شوند و ناقل پیام های شیمیایی بین سلول ها هستند. این نانووزیکول ها وسایل نقلیه طبیعی بوده و در انتقال داروها برای درمان سرطان موثر هستند.

در حال حاضر، نانووزیکول های طبیعی می تواند از محیط کشت روی سلول ها بدست آیند. اما در استفاده از آن ها برای سرطان دو مشکل وجود دارد. اول این که در یک بازه زمانی کوتاه مقادیر زیاد و کافی از این وسایل نقلیه نانویی تولید نمی شود و دوم این که آن ها نمی توانند به صورت هدفمند عمل کنند. به همین منظور محققین در دانشگاه Penn State راه کاری را ارائه داده اند.

به منظور تولید مقادیر زیاد از نانو وزیکول های هدفمند و قابل بارگیری، لازم است که لیگاند هایی به دیواره این نانووزیکول ها بچسبند که قادر به شناسایی سلول های توموری هستند. فرایندی که موجب می شود این نانو وزیکول ها به صورت هدفمند عمل کنند شامل استفاده از ویروس هایی است که قطعات DNA مربوط به را به درون ژنوم سلول های اهدایی وارد می کنند. در ادامه نانووزیکول های دارای این لیگاندها از سلول های مدیفه شده از نظر ژنی جمع آوری می شوند.

دکتر ژنگ و همکارانش روشی ساده تر و آسان تر را برای چسباندن لیگاند ارائه کرده اند. آن ها لیگانده های تگ شده با چربی را به صورت شیمیایی به غشای سلولی گرافت کردند. این امر قبل از عبور دادن سلول ها از طریق یک آبکش صورت می گیرد و موجب می شود که غشاهای سلولی تبدیل به میلیون ها وزیکول دارای لیگاند شود که می توانند با داروی مناسب بارگیری شده و سرطان را هدف قرار دهند. فشار دادن و عبور اجباری سلول ها از خلال فیلتر یا آبکش مذکور، راهی مهندسی شده برای تولید مقادیر بسیار زیادی از نانو وزیکول ها است.

در بخشی از مطالعه محققین از سلول های ایمنی اتولوگ موشی استفاده کرده و نانو وزیکول های هدفمند و قابل بارگیری را در آزمایشگاه تولید کردند. در ادامه آن ها این نانو وزیکول های بارگیری شده با دارو را به یک موش مدل توموری تزریق کردند و مشاهده کردند که انتقال دارو بسیار هدفمند و کارآمد به سلول های توموری صورت گرفت.

محققین براین باورند که انواع مختلف سلول ها از سلول های بنیادی گرفته تا سلول های T‌و سایر سلول های سیستم ایمنی می توانند مدیفه شده و به عنوان سلول های مادر و تولید کننده نانووزیکول مورد استفاده قرار گیرند.

پایان مطلب/