به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، شایع ترین نوع لنفوم، لنفوم سلول B بزرگ منتشر در بزرگسالان(DLBCL) است که از هر سه مورد لنفوم یک مورد را شامل می شود و نیمی از تومورهای آن به شیمی درمانی و ایمنی درمانی مقاوم هستند. زمانی که لنفوم از بافت لنفوئید منشا گرفت، تکثیر سلولی منجر به پاره شدن ساختار کلی بافت می شود و سلول ها در معرض نیروهای مکانیکی مانند جریان مایع قرار می گیرند.

در مطالعه ای جدید دکتر سینگ و همکارانش در دانشگاه کورنل به بررسی نحوه اثر گذاری نیروهای مایعات روی مقاومت دارویی تومور پرداخته اند. آن ها یک دستگاه "لنفوم میکرو-رآکتور" تولید کرده اند که لنفوم های انسانی را در معرض جریان مایعات مشابه با آن چه در لنفاتیک ها و بخشی از گره لنفی است، قرار می دهد. این دستگاه شامل یک اتاقک کشت سلول است که بوسیله کانال های با مقاومت کم به یک اتاقک محیط کشت(مایع) متصل می شوند که جریان درون عروق لنفی و بخش هایی از گره لنفی را تداعی می کند.

در تست مجموعه های مختلف لنفوم DLCBL، محققین مجموعه های خاصی را شناسایی کردند که بر مبنای موتاسیون در مولکول های گیرنده سلول B روی سطح سلول دسته بندی می شوند و به نیروهای مایع به طرق مختلفی واکنش می دهند. مهم تر این که، نیروهای مکانیکی سطح بیان پروتئین های چسبندگی موسوم به اینتگرین ها و هم چنین گیرنده های سلول های B را تنظیم می کنند. به نظر می رسد که ارتباط بین اینتگرین و سیگنال های گیرنده های سلول های B بتواند مقاومت دارویی تومورهای خاص را توجیه کند. هم چنین درک نقش نیروهای بیوفیزیکی می تواند توضیح دهد که چرا برخی از لنفوم ها به درمان حساس هستند و چرا برخی دیگر به درمان مقاومت نشان می دهند. این مدل سازی اولین گام به سمت مدل سازی سیستم های لنفاتیک و اثرات جریان مایع روی آن ها بوده است. درک فاکتورهای تنظیم کننده پیام رسانی گیرنده سلول B بسیار مهم است زیرا این مسیر می تواند هدفی کلیدی برای کلاس جدیدی از فاکتورهای درمانی باشد.

پایان مطلب/