به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily، مطالعه ای بوسیله انستیتو ویستار و با همکاری دانشگاه تگزاس کارایی هدف قرار دادن تلومرازهای فعال به صورت نابجا را در درمان ملانومای مقاوم به درمان نشان داده است. استفاده از درمان ها و ایمنی درمان های هدفمند انقلابی را در درمان بیماران مبتلا به ملانومای پیشرفته ایجاد کرده است، با این حال، به دلیل مقاوم شدن این تومورها در دراز مدت، نیاز به ایجاد مکانیسم های جایگزین است.

یکی از مشخصه های برخی از سرطان ها از جمله ملانوما، تنظیم نابجای فعالیت تلومرازی به دلیل موتاسیون در عناصر تنظیمی ژن تلومراز است که منجر به تولید افزایش یافته پروتئین می شود. تلومراز آنزیم مسئول حفاظت از تلومرهای انتهای کروموزوم ها است. در حالی که این آنزیم در سلول های بالغ طبیعی معمولا وجود ندارد و در نتیجه آن ها به صورت فعال تکثیر نمی کنند، این آنزیم در سلول های سرطانی فعال شدند و به طور پیوسته تقسیم می شوند و به نوعی نامیرا می شوند.

این مطالعه جدید نشان داده است که هدف قرار دادن فعالیت نابجای تلومرازی می تواند استراتژی مناسبی برای غلبه بر مقاومت درمانی ملانوما باشد. دکتر هلن و همکارانش از بستر تلومرازی مدیفه شده ای به نام 6-thio-dG برای مختل کردن فعالیت تلومراز استفاده کرده اند. این ترکیب منجر به عملکرد نامناسب تلومر می شود. آن ها نشان داده اند که 6-thio-dG، مرگ سلولی را در سلول های ملانومایی ناقل موتاسیون در ژن BRAF القا می کند و این در حالی است که اثری روی زنده مانی سلول های پوستی طبیعی ندارد. در نیمی از ملانوماها، ژن BRAF جهش می یابد. این مطالعه با ارائه شواهدی مبنی بر ارتباط بین تلومرها، تلومراز و سرطان، نشان داده است که 6-thio-dG با مختل کردن فعالیت تلومرازی تکثیر و رشد تومورهای ملانومایی را  متوقف می کند.

پایان مطلب/