به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، نرخ بقای سرطان های خون مانند لنفوما، میلوما و برخی از انواع لوکمیاها طی یک دهه گذشته به طور قابل توجهی افزایش یافته است که تا حد زیادی به دلیل رویکردهای درمانی مانند درمان های هدفمند مولکولی و ایمنی درمانی ها بوده است. برعکس اشکال درمانی متداول که به صورت دوره ای و محدود هستند مانند دوره های شیمی درمانی درون سیاهرگی، درمان برخی از سرطان های خون ممکن است برای سال ها به طور مداوم استفاده شوند و گاها این درمان ها باید همیشه استفاده شوند. با این حال، مطالعه ای جدید نشان می دهد که چگونه روش های فعلی که عوارض جانبی این درمان ها را گزارش می کنند، روی ارزیابی ایمنی دارو یا رژیم فوکوس می کنند و اغلب قادر نیستند به طور مناسبی عوارض جانبی تاخیری، مزمن یا تجمعی که روی بیماران اثر قابل توجهی دارند را شناسایی کنند. به طور ویژه، سمیتی که با گذشت زمان پیش می آید و یا قابل تحمل بودن درمان برای بیماران به خوبی مشخص نشده است که می تواند روی نتایج درمان در طولانی مدت تاثیر گذار باشد. به همین دلیل محققین رویکردهای جدیدی را برای ارزیابی و گزارش عوارض جانبی روش های موجود پیشنهاد کرده اند که شامل گسترش گزارش های مربوط به عوارض جانبی با درجه بالا، حاد و سمی و شناسایی عوارض جانبی با شدت کمتر اما مزمن، اثرات تجمعی و تاخیری در یک روش استانداردتر است. در حالی که عوارض جانبی کوتاه مدت مربوط به برخی رژیم ها شامل سرگیجه و تهوعی است که طی دوره ای چند روزه اتفاق می افتد، عوارض جانبی بلند مدت تر شامل نوروپاتی است که با گذشت زمان بدتر می شود و ممکن است بعد از خوب شدن فرد نیز به طور کامل باقی بماند. به همین دلیل محققین براین باورند که باید بیماران برای مدت طولانی تری زیر نظر باشند تا عوارض جانبی احتمالی بیماران مشخص شود.

پایان مطلب/