به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه جدید محققین اطلاعات ژنتیکی را بدست آورده اند که مکانیسم های ژنتیکی دخیل در سازش پذیری با ارتفاع بالا و خواب زمستانی را توضیح می دهد. هم چنین این مطالعه منبع ارزشمندی را برای محققینی که تکامل مارموت ها، بیماری های ارتفاع و سازش پذیری به سرما را مطالعه می کنند فراهم کرده است.

یکی از پستانداران ساکن ارتفاع بالا، مارموت های هیمالیایی هستند که به طور مزمن در معرض دمای پایین، اکسیژن پایین و اشعه UV‌قوی هستند. هم چنین این پستانداران برای 6 ماه زمستان در خواب به سر می برند. همین ویژگی ها این حیوان را کاندیدای ایده آلی برای مطالعه مکانیسم های مولکولی سازش پذیری به محیط های بسیار خاص کرده است. به همین دلیل محققین ژنوم این مارموت های هیمالیایی را مورد توالی یابی قرار دادند.

داده های DNA نشان داد که مارموت های هیمالیایی از مارموت های مغولستان در حدود دو میلیون سال پیش مشتق شده اند. در ادامه آن ها دو ژن به نام Slc25a14 و ψAamp را شناسایی کردند که در مارموت هایی که در ارتفاعات بلند و پست زندگی می کردند متفاوت بوده که نشان دهنده نقش این دو ژن در بقا در جمعیت های مارموتی بود که در ارتفاعات بلند و در شرایط با اکسیژن بی نهایت پایین زندگی می کردند. در ادامه مشخص شد که Slc25a14 نقش مهمی در حفاظت عصبی دارد و تغییرات در بیان ψAamp یک استراتژی حفاظتی برای مهر رشد اضافی عروق خونی جدید تحت شرایط با اکسیژن بی نهایت پایین است.

داده های مربوط به توالی یابی RNA نشان داد که طی خواب زمستانی تغییراتی در بیان ژن ها در کبد و مغز ایجاد می شود که بیشتر مربوط به ژن هایی است که در مسیرهای متابولیسم اسیدهای چرب، لخته سازی خون و تمایز سلول های بنیادی دخالت دارند. از آن جایی که مغز جانورانی که خواب زمستانی دارند دمایی نزدیک به دمای انجماد را تجربه می کند و به همین دلیل جریان خون کاهش می یابد، آن ها در معرض ایجاد لخته های خونی قرار دارند. سلول های بنیادی مغز این جانوران به نحو مناسبی آسیب ها را ترمیم می کند و یک مکانیسم سازش پذیری مناسبی را برای بقای جانور در شرایط پر استرس فراهم می آورد.

پایان مطلب/