به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تبدیل یک سلول بنیادی مزانشیمی به بافت های پیچیده مانند  استخوان و غضروف با ارتباط آن با سایر سلول های بنیادی مزانشیمی به منظور تشکیل کلاسترهای میکروسکوپی از طریق فرایندی به عنوان متراکم شدن(condensation) شروع می شود. در حالی که مشخص شده است که این مرحله متراکم شدن برای تکوین اسکلت ضروری است اما نقش دقیق آن در تشکیل استخوان و غضروف درک نشده است. تیمی از محققین به سرپرستی پروفسور پارساد شواهدی را در مورد کنترل خودبخودی غضروف زایی سلول های بنیادی مزانشیمی ارائه کرده اند.

آن ها کشف کرده اند که کاهش تعداد سلول های مشارکت کننده در فرایند متراکم شدن منجر به فعال سازی یک برنامه تمایزی داخلی می شود. این امر سلول ها را به سمت سلول های غضروفی شدن، حتی در غیاب فاکتورهای رشد القا کننده غضروفی و صرف نظر از سن و جنس اهدا کننده سوق می دهد. آن ها دو پروتئین غشای سلولی موسوم به کاوئولین-1 و N-کادهرین را شناسایی کردند که طی فرایند متراکم شدن  به طور افتراقی بیان می شوند و به عنوان یک نیروی برهمکنش کننده تمایز غضروفی عمل می کنند. این مطالعه نشان داد که پتانسیل غضروفی سلول های بنیادی مزانشیمی با ظهور فنوتیپ سفت تر و افزایش اندازه سلولی مرتبط است. یافته های این مطالعه بر اهمیت مکانوبیولوژی در تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی تاکید دارد.

پایان مطلب/