به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در سال 2014، محققین بیمارستان کودکان بوستون برای درک بهتر سندرم بارث یک مدل از این سندرم را با استفاده از فناوری heart on a chip تولید کردند. این در این مدل، محققین از سلول های عضلانی قلبی دارای جهش TAZ استفاده کردند که خود حاصل تمایز سلول های بنیادی پرتوان القایی مشتق از بیماران بودند. این مطالعه نشان داد که TAZ نقشی اساسی در عملکرد نامناسب قلبی دارد. به دلیل جهش در این پروتئین، سلول های قلبی نمی توانند به خوبی سازماندهی شوند، میتوکندری درون این سلول ها نیز سازماندهی خوبی ندارد و انقباض عضلات قلبی نیز ضعیف است. اضافه کردن ژن TAZ سالم موجب بهبود این ویژگی ها شد.

اما در مطالعه جدید صورت گرفته در این مرکز، پژوهشگران دو مدل موشی را تولید کردند که در یکی از آن ها حذف ژن TAZ در تمام بدن صورت گرفته بود و در دیگری این ژن تنها در قلب حذف شده بود. اغلب موش هایی که این ژن در سراسر بدن شان نداشتند قبل از تولد مردند که این امر به وضوح بدلیل ضعف عضلات اسکلتی بود. اما آن هایی هم که زنده ماندند دچار کاردیومیوپاتی پیشرونده شدند و خیلی زود مردند. در موش فاقد TAZ در بافت قلبی، همه آن ها تا زمان تولد زنده ماندند و ویژگی های مشابهی داشتند اما تصاویر میکروسکوپی حاکی از سازماندهی ضعیف بافت عضلات قلبی و میتوکندری درون این سلول ها بود.

در ادامه دکتر وانگ و همکارانش در این پروژه، با استفاده از ژن درمانی برای جایگزین کردن TAZ، یک ویروس مهندسی شده را به زیر پوست موش های جوان و به درون سیاهرگ دمی موش های پیر تزریق کردند. موش هایی که TAZ را در سراسر بدن شان نداشتند تا زمان بزرگسالی زنده مانند و عملکرد قلبی شان نیز بهبود یافت. در مورد موش هایی که فاقد TAZ در قلب شان بودند، این ژن درمانی موجب بهبود سازماندهی کاردیومیوسیت ها و سلول های عضلات اسکلتی شد و شرایط قلبی جانور به طور کلی بهبود یافت.

پژوهشگران بر این باورند که با انجام مطالعات بیشتر و اطمینان از بی خطر بودن این رویکرد درمانی در طولانی مدت، می توان به درمان سندرم بارث در انسان نیز امیدوار بود.

پایان مطلب/