به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، قندهایی مانند پلی ساکاریدها به وفور در طبیعت وجود دارند و در انسان نیز آن ها در سطح سلول وجود دارند و می توان آن ها را در قالب گلیکوزآمینوگلیکان ها در ماتریکس خارج سلولی نیز مشاهده کرد هر چند آنالیز آن ها مشکل است. هپاران سولفات به عنونی از گلیکوزآمینوگلیکان ها، نقش های مهمی را در عملکردهای زیستی مختلف از جمله التهاب، تخریب عصبی و متاستاز توموری بازی می کند. اما نوع خاصی از هپاران سولفات موسوم به هپارین در حال حاضر پرمصرف ترین داروی رقیق کننده خون برای جلوگیری از انعقاد است. به همین دلیل محققین اصرار زیادی برای شناسایی ساختار دقیق هپاران سولفات به منظور درک بهتر عملکردهای زیستی آن دارند.

تیمی تحقیقاتی در دانشگاه کپنهاگ دانمارک و به سرپرستی دکتر ربکا میلر جزئیات جدیدی را در مورد ساختار این ترکیبات رقیق کننده خون ارائه کرده است. آن ها روشی را ارائه کرده اند که نه تنها پتانسیل آشکارسازی ساختار این ترکیبات بلکه آشکارسازی عملکردهای زیستی مهم این ترکیبات را دارا است.

این روش جدید، " Shotgun ion mobility mass spectrometry sequencing "یا SIMMS2 نام دارد. این تکنیک بر اسپکترومتری جرمی پیشرفته برای تجزیه ساختارهای قندی به اجزای کوچکتر، جداسازی آن ها و ویژگی یابی آن ها متکی است. این تکنیک به خوبی می تواند ساختار گلیکوزآمینوگلیکان ها را توالی یابی کرده و جزئیات دقیق از آن ها ارائه دهد. به نظر می رسد رسیدن به درک بیشتر در مورد این ترکیبات و همچنین دارویی مانند هپارین می تواند اثرات درمانی امیدوار کننده ای در پزشکی داشته باشد.

در بخشی از این مطالعه که در قالب پروژه ای 8/3 میلیون یورویی در دست انجام است، محققین از این روش برای درک سیگنال های ساختاری هپاران سولفاتی که در تنظیم سلول های بنیادی و تمایز آن ها به نورون های تخصصی نقش دارند استفاده خواهند کرد تا بدین طریق راهی برای درمان بیماری هایی مانند پارکینسون بیابند.

پایان مطلب/