به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، این کشف امید زیادی را به عنوان یک روش درمانی جایگزین برای دیابتی های وابسته به انسولین فراهم کرد.
به گفته دکتر Ansari، سلول های پانکراسی مشتق از hESC که قادر به ترشح انسولین می باشند، بدون خروج از کپسول ها و افزایش حجم میزان گلوکز خون را کاهش می دهند. این بدین معناست که سلول های کپسوله شده کاملأ دارای عملکرد و بازیافتنی می باشند.
مطالعات قبلی بدنبال درمان دیابت با سلول های بتای بالغ ترشح کننده انسولین بودند، ولی بدلیل آنکه این سلول ها شکننده و نادر می باشند، این روش با مشکلاتی همراه بود. بعلاوه تزریق سلول ها از اندام یک فرد دهنده به فرد دیگر موجب فعال شدن پاسخ های سیستم ایمنی می گردد و بنابراین نیاز به داروهای مهارکننده ایمنی می باشد تا از حذف سلول های بتا توسط سیستم ایمنی فرد ممانعت شود که نهایتأ می تواند موجب ایجاد تومور، عفونت و دیگر عوارض جانبی گردد.
کپسوله کردن سلول ها موجب حفظ سلول ها از قرارگیری در معرض سیستم ایمنی و نتایج بهتر می شود. با تحقیقات بسیاری دانشمندان دریافتند که سلول های پیش ساز جزایر پانکراسی در فرآیند کپسوله کردن نسبت به سلول های بتا قوی تر می باشند و زمانی که کپسوله شدن به سلول های تولید کننده انسولین تبدیل می شوند. این سلول ها در حدود 150 روز کاملأ درون کپسول باقی می مانند و بدون هیچگونه افزایش حجمی به افزایش گلوکز پاسخ می دهند.
قدم بعدی بررسی اندازه کپسول جهت قرار دادن تعداد مورد نیاز سلول پیش ساز برای پاسخ به میزان گلوکز در انسان می باشد. همچنین بررسی مدت زمانی که یک کپسول می تواند از زمان قرارگیری درون بدن دارای عملکرد باشد.
پایان مطلب/