به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، افرادی که دچار جراحت  شده اند مواردی نظیر درد، تورم و سرخی را به یاد می آورند. این ها علایمی هستند که  نشان می دهند بدن در حال مقابله با جراحت است. زمانی که بافتی در بدن آسیب می بیند برنامه های بیولوژیکی برای کمک به بازسازی بافت فعال می شوند. پاسخ های التهابی به عنوان مکانیسم حفاظتی عمل می کنند تا ترمیم و بازسازی را تسهیل کنند و به بدن کمک کنند جراحت هایی نظیر زخم و سوختگی را بهبود بخشد. در مواردی که از مواد خارجی مثلا مواد مصنوعی قرار داده شده در پوست، استفاده می شود مکانیسم مشابهی ممکن است در روند بهبود مداخله کند. در این موارد التهاب ممکن است باعث فیبروز بافتی شود که مانعی برای عملکرد صحیح فیزیولوژیکی بافت محسوب می شود. گروهی از محققان در حال مطالعه بر روی ابداع روش های ترمیم بافت برای بیمارانی هستند که  دچار اختلال در عملکرد مثانه هستند. آن ها قبلا از سلول های بنیادی جدا شده از مغز استخوان برای بازسازی مثانه استفاده کرده بودند. اخیرا این گروه سیستمی را ابداع نموده اند که ممکن است از واکنش های التهابی که اثرات منفی بر روی روند رشد بافت و عملکرد آن دارند، جلوگیری کند.  پپتیتد هایی موسوم به peptide amphiphile یا PA که توانایی کنارهم قرار گرفتن را دارند نانوموادی هستند که در بدن تجزیه شده و واکنش ایمنی در پی ندارند.  محققان فوق موفق شده اند پپتیدهای ضد التهابی ساخته شده از amphiphile ها به نام AIF-PA را برای درمان  یک داربست بیولوژیکی التهابی  به کار برند.  مقایسه نتایج به دست آمده با PA هایی که به عنوان کنترل استفاده شده اند علاوه برتوانایی ترمیم ،نشان می دهند پاسخ های التهابی کاهش می یابند  که منجر به عملکرد درست مثانه می شود. یافته های این گروه در مجله Biomaterials ارائه شده است. محققان عقیده دارند از یافته ها ی آن ها می توان در ترمیم انواع دیگر بافت ها  زمانی که از مواد خارجی به عنوان یک ساختار حمایتی استفاده می شود،سود جست. آن ها می گویند نانومولکول ها پتانسیل  استفاده برای درمان بسیاری از بیماری هایی که به علت واکنش های التهابی به وجود می آیند را دارند.
پایان مطلب/