به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  زمانی که از این داربست ها برای آسیب ها یا نواقص استخوانی استفاده می شود، این داربست های پوشیده با فاکتورهای رشد، بدن را برای ایجاد استخوان جدید که رفتاری شبیه به استخوان اولیه دارد القا می کنند. این نوع داربست ها می توانند به طور دراماتیکی روش های استاندارد برای درمان آسیب های استخوانی را بهبود ببخشند.

دو فاکتور بسیار مهم برای رشد استخوان شامل فاکتور رشد مشتق از پلاکت ها(PDGF) و پروتئین ریخت زایی استخوان 2(BMP2) می باشد. به عنوان بخشی از آبشار ترمیم زخم طبیعی، PDGF یکی از اولین فاکتورهایی است که به دنبال اسیب استخوانی آزاد می شود. بعد از PDGF، فاکتورهای دیگری مانند BMP2 به ایجاد محیطی صحیح برای ترمیم استخوان کمک می کنند.

تلاش هایی که برای درمان آسیب استخوانی با استفاده از این فاکتورهای رشد صورت گرفته است، به دلیل ناتوانی در انتقال موثر آن ها به صورت کنترل شده همواره مخفی مانده است. زیرا در بسیار مواقع با وجود این که مقادیر زیادی از این فاکتورهای رشد و به صورت سریع به مکان آسیب منتقل می شود اما بنابر دلایلی با همان سرعت نیز از محیط حذف می شوند و در نتیجه نمی توانند اثر مناسبی در ترمیم بافت داشته باشند. در واقع هدف در این مهندسی ها این است که بتوان به نحوی سلول های بنیادی بالغ بومی در مغز استخوان را به نحوی به محل آسیب فرا بخوانیم تا بتواند تولید استخوان در اطراف داربست کند و یا درون آن یک سیستم عروقی ایجاد شود. این فرایند وقت گیر است و برای این منظور لازم است که فاکتورهای رشد به صورت بسیار آهسته و از چند روز تا چند هفته به درون محیط آزاد شوند. به این منظور محققین دانشگاه MIT همان طور که گفته شد یک صفحه داربست نازک و خلل و فرج دار را ایجاد کرده اند که با لایه ای از PDGF و BMP پوشیده شده است. نحوه ازاد سازی طوری است که لایه PDGF که روی لایه BMP قرار گرفته مانند آن چه در استخوان اتفاق می افتد زودتر ازاد می شود.

این امر یکی از مزیت های عمده مهندسی بافت برای استخوان است، زیرا آزاد سازی پروتئین های سیگنالینگ به آهستگی صورت می گیرد. محققین این داربست را برای رت هایی با نقص استخوانی در جمجه تست کردند. نتایج نشان داد که این داربست نه تنها تکثیر سلول های بنیادی و پیش ساز را در ناحیه آسیب تسریع می کند بلکه منجر به رگزایی در این منطقه نیز می شود. از جمله مزیت های دیگر این داربست زیست تخریب پذیری خوب آن است که همراه با روند ترمیم به تدریج و با سرعت مناسب داربست تجزیه می شود.

پایان مطلب/