به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، سلول های طناب نخاعی، عضلات و اسکلت از سلول هایی به نام پیش سازهای مزودرمی- عصبی(NMPs) ایجاد می شوند. فرایندی از سیگنال های شیمیایی به دقت زمان بندی شده در جنین در حال رشد، پیش سازهای مزودرمی- عصبی را برای تبدیل شدن به انواع سلول های مختلف مورد نیاز برای بدن هدایت می کند. از طرف دیگر، مزیت اصلی که ایجاد این سلول ها از پیش سازهای مزودرمی- عصبی دارد، شباهت بسیار زیاد این سلول ها به سلول های طبیعی است.

اما تاکنون ایجاد یک پیش ساز مزودرمی- عصبی بینابینی از سلول های بنیادی تاکنون گزارش نشده است. برای ایجاد پیش سازهای مزودرمی- عصبی، محققین به دقت به مطالعه پرداختند و محیط لازم را در پتری دیش شبیه سازی کردند و سلول های بنیادی انسانی و موشی را برای ایجاد پیش سازهای مزودرمی- عصبی و سپس سلول های نخاعی القا کردند.

دستاورد بزرگ برای این محققین القای سلول های بنیادی برای ایجاد سلول های بینابینی قبل از تبدیل کردن آن ها به سلول های نخاعی و عضلانی بود. شاید ما نتوانیم خود بافت را ایجاد کنیم اما ایجاد این سلول های بینابینی گامی بزرگ محسوب می شود. در واقع ایجاد کردن این سلول ها مانند اماده کردن مصالح و مواد ساختمانی پیش از ساختن خانه است.

توانایی کشت پیش سازهای مزودرمی- عصبی در آزمایشگاه به محققین این توانایی را می دهد که اطلاعات بیشتری در مورد تکوین جنینی به دست آورند. محققین ممکن است بتوانند بافت هایی را از بیماران با بیماری های نخاعی ایجاد کنند که اجازه مطالعه بیشتر را می دهد.

پیش سازهای مزودرمی- عصبی به دلیل این که می توانند منبعی برای نخاع، استخوان ها و یا عضلات باشند بسیار مهم هستند. آن ها شبیه سلول های سیندرلایی هستند. در واقع اگرچه بیش از یک قرن است که محققین این سلول ها را در جنین شناسایی کرده اند اما تلاش برای ایجاد این سلول ها در ظروف آزمایشگاهی تا کنون بوسیله محققین نادیده گرفته شده بود. محققین امیدوارند که بتوانند اهمیت این سلول ها را بیش از پیش نشان دهند.

پایان مطلب/