به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این محققین در دانشگاه جان هاپکینز می گویند پتانسیل ترمیم زخم این دارو در مطالعات جانوری به طور تصادفی و زمانی کشف شد که این محققین به دنبال راهی برای جلوگیری از رد پیوند کبد بودند. یکی از این دارو به نام AMD3100 معمولا برای حرکت سلول های بنیادی از مغز استخوان به جریان خون استفاده می شود و بنابراین سلول ها را می توان جداسازی و ذخیره نمود و بعد از شیمی درمانی برای ریکاوری بیماران مورد استفاده قرار داد. داروی دیگر به نام tacrolimus برای پایین آوردن پاسخ ایمنی مورد استفاده قرار می گیرد. این محققین در مطالعه شان دریافته اند که این داروها علاوه براین که با موفقیت مانع از رد پیوند می شوند، زمانی که با یکدیگر مورد استفاده قرار می گیرند، به نظر می رسد موجب بهبود ترمیم زخم در جانوران می شوند.

این محققین در مطالعه شان با ایجاد زخم های پوستی گرد با قطر 5 میلی متر، موش ها را به چهار گروه تقسیم کردند. برخی AMd3100، برخی tacrolimus و برخی هردو را دریافت کردند و گروهی نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که مدت زمان ترمیم زخم در گروهی که ترکیب هر دو دارو را دریافت کرده بودند به اندازه 25% در مقایسه با کنترل کمتر است. در حالی که گروه هایی که این داروها را به تنهایی دریافت کرده بودند اختلاف معناداری را نشان ندادند. در واقع یافته ها حاکی از این است که تنها بهبود زخم اتفاق نیافتاده است و آن چه می شود یک ترمیم و بازسازی پوستی کامل است. تست های بیشتر نشان داد که AMD3100 سلول های بنیادی را از مغز استخوان به جریان خون هل می دهد و tacrolimus سلول های را در ناحیه زخم تحریک به ترشح مولکول هایی می کند که سلول های بنیادی را به آن جا جذب می کنند.

اگر یافته های این مطالعه در تحقیقات بعدی در مورد انسان نیز صدق کند می تواند موجب تسریع ترمیم زخم در بیماران دیابتی، سوختگی ها، زخم های ناشی از جراحی ها و آسیب های ناشی از میدان جنگ شود.

پایان مطلب/