به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، FK506 دارای اثرات نورون زایی شناخته شده ای است  و رشد نوریت را در حضور فاکتورهای رشد عصبی در شرایط in vitro تحریک و ترمیم نورونی را بعد از آسیب عصبی و ایزوگرافت تقویت می کند. از طرف دیگر استفاده از FK506 برای ترمیم عصبی به دلیل خطر نارسایی کلیوی و افزایش فشار خون محدود است و هزینه قابل توجهی را در بردارد. با آلوگرافت های طولانی مدت، FK506 به تنهایی یا ترکیب با داروهای دیگر منجر به عفونت های تهدید کننده حیات می شود. همانند FK506، راپامیسین نیز یک داروی سرکوب کننده ایمنی و لیگاند متصل شونده  به FKBP-12است  و در شرایط in vitro دارای اثرات نورون زایی است. راپامیسین دارای نفروتوکسیسیتی(nephrotoxicity) کمتر، خطر افزایش خون پایین تر و پتانسیل نئوپلازی کمتر در مقایسه به FK506 است.

محققین دانشگاه Wuhan دریافته اند که پایین ترین غلظت راپامیسین(1.53 nmol/L) به طور معناداری موجب افزایش مهاجرت سلول های شوآن می شود. این در حالی است که بالاترین غلظت FK506(100میکرومول/لیتر) اثرات مثبت کمتری در مقایسه با پایین ترین غلظت راپامیسین است. راپامیسین ترشح فاکتورهای رشد عصبی و بیان پروتئین همراه با رشد 43 را در سلول های شوآن افزایش می دهد اما اثر معناداری روی تکثیر سلول های شوآن ندارد. بنابراین به نظر می رسد راپامایسین دارای کاربرد بالقوه ای در درمان هایی با هدف ترمیم عصبی محیطی است.

پایان مطلب/