به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این محققین با استفاده از قطعه ای کوچک از بیومتریال یا داربست که به درون عضلات پای این جانوران ایمپلنت شده بود، توانایی مهاجرتی سلول های بنیادی برای تشکیل بافت عضلانی را نشان دادند. راز این موفقیت استفاده از پروتئین هایی بود که در ارتباط سلولی، تشکیل عضلات و تحرک سلولی دخیل هستند.

این محققین می گویند برای نشان دادن قدرت نفوذ خواص احیاکنندگی خود بدن، ما داربستی ویژه عضلات را طراحی کردیم که می تواند به طور فعال در بازسازی بافت فانکشنال مشارکت داشته باشد.

درمان رایج برای آسیب دیدگی های عضلانی بزرگ مانند برداشتن یک تومور و ...، برداشتن  یک بخش از عضلات به کمک جراحی و پیوند آن به بخش مورد نظر است که کارایی عضله اهداکننده را نیز پایین می آورد. از طرفی اغلب بافت ها در بدن دارای سلول های بنیادی خاص بافت هستند که تصور می شود به نوعی ماشین ترمیمی یا بازسازی مسئول در حفظ بافت هستند. در مورد بافت عضلانی سلو لهای اقماری یا پیش ساز این مسئولیت را برعهده دارند. در این مطالعه محققین داربست ها را در عضله پایین پای رت ایمپلنت کردند و بعد از چند هفته بازیابی مورد معاینه قرار دادند. تست های آزمایشگاهی نشان داد که این داربست ها حاوی سلول های اقماری و بنیادی هستند که در آزمایشگاه می توانند به سلول های عضلانی تمایز یابند. علاوه بر این، داربست توانست شبکه ای از عروق خونی را ایجاد کند که در آن عروق خونی بعد از چهار هفته بعد از ایمپلنت به بلوغ رسیدند. سپس، محققین اثرات چندین پروتئین را در تشکیل عضلات و با استفاده از داربست هایی که این پروتئین ها را آزاد می کنند بررسی کردند. پروتئینی که بیشترین اثر را در بکارگیری سلول ها داشت، فاکتور رشد شبه انسولینی-1(IGF-1) بود. چند هفته بعد از ایمپلنت، تست ها نشان داد که داربست هایی با IGF-1 تعداد سلول ها روی داربست را تا چهار برابر افزایش داده است و تشکیل فیبرهای عضلانی نیز به مراتب بیشتر شده بود. این پروتئین به طور موثر بکارگیری سلول را افزایش می دهد و بازسازی عضلانی را تسریع می کند.

پایان مطلب/