تاریخ انتشار: دوشنبه 25 آبان 1394
طراحی حسگرهای سلولی مغناطیسی

  طراحی حسگرهای سلولی مغناطیسی

مهندسین MIT نانوذره های پروتئینی مغناطیسی را طراحی کرده اند که می توانند برای ردیابی سلول ها و یا مونیتورکردن برهمکنش های درون سلول ها مورد استفاده قرار گرفته اند. این نانوذره ها ورژن تقویت شده از یک پروتئین مغناطیسی ضعیف و طبیعی به نام فریتین هستند.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، پروفسور آلن جاسانوف در MIT‌ می گوید که فریتین که ما با آن در بیولوژی سروکار داریم یک نانوذره پروتئینی مغناطیسی  طبیعی است. وی می گوید که ما ابزارهایی از مهندسی پروتئین را برای افزایش ویژگی های مغناطیسی این پروتئین مورد استفاده قرار داده ایم. این نانوذره های پروتئینی فوق مغناطیسی می توانند درون سلول ها تولید شوند و به اجازه تصویربرداری و دسته بندی شدن سلول ها با استفاده از تکنیک های مغناطیسی را فراهم کنند. این امر نیاز به تگ کردن سلول ها با استفاده از ذره های سنتتیک را از بین می برد و اجازه می دهد که ذره ها سایر مولکول های درون سلول را نیز حس کنند. مطالعات گذشته از ذرات مغناطیسی سنتتیک برای تصویربرداری و ردیابی سلول ها استفاده می کرده است که انتقال این ذره ها به درون سلول های هدف مشکل است. در این مطالعه جدید، محققین ذره های مغناطیسی را تولید کردند که از نظر ژنتیکی نیز کد می شوند. با استفاده از این روش، محققین یک ژن را برای پروتئین مغناطیس به درون سلول هدف منتقل می کنند و آن ها را برای تولید پروتئین تحریک می کنند. در نقطه شروع این مطالعه، محققین فریتین را استفاده کردند که منبعی از یون های آهن را حمل می کند و سلول از آن برای فعال کردن آنزیم های متابولیک استفاده می کند. به امید ایجاد یک ورژن مغناطیسی تر از فریتین، محققین حدود ده میلیون واریته از آن را ساختند و در سلول های مخمر تست کردند. بعد از دوره های متعدد غربالگری، محققین یکی از آن ها را انتخاب کرده و حسگر مغناطیسی شامل فریتین تقویت شده را ایجاد کردند که با یک تگ پروتئینی مدیفه شده بود و به پروتئین دیگری به نام استرپتاویدین متصل می شد. این به آن ها اجازه می داد دریابند که آیا استرپتاویدین در سلول های مخمر وجود دارد یا خیر و این روش می تواند برای بررسی سایر فعل و انفعالات دیگر نیز مورد استفاده قرار گیرد. از آن جایی که فریتین مهندسی شده به صورت ژنتیکی نیز کد می شود، آن ها می توانند درون سلول ها نیز ساخته شوند و آن ها را برای پاسخ دهی به شرایط خاض مانند دریافت برخی سیگنال های خارجی برنامه ریزی کنند. این تکنولوژی می تواند به مشاهده برهمکنش های ارتباطی بین نورون ها، فعال سازی سلول های ایمنی، تمایز سلول های بنیادی و سایر وقایع مشابه کمک کند. در نهایت این که چنین حسگرهایی می توانند برای مونیتور کردن تاثیر سلول درمانی ها و پیوند سلول های بنیادی نیز مورد استفاده قرار گیرند.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید: