به گزارش بنیان به نقل از Stemcellportal، مطالعات زیادی نشان داده اند که پیری اثر منفی روی عملکرد سلول های بنیادی ندارد اما گروه هایی هم نشان داده اند که افزایش سن موجب کاهش پتانسیل تکثیری، فعالیت ضد التهابی و پتانسیل تمایزی می شود. با توجه به این یافته های ضد و نقیض، دکتر گاتنر و همکارانش در دانشگاه استنفورد از دستاوردهای میکروفلوئیدیک و زیست شناسی مولکولی استفاده کردند تا هتروژنسیته (ناهمگونی) سلول های بنیادی را به امید یافتن اثر پیری روی سلول های بنیادی مزانشیمی ارزیابی کنند. آن ها ثابت کردند که سلول های بنیادی مزانشیمی اهدایی جوان در مقایسه با سلول های پیر سریع تر زخم را ترمیم می کنند و در سطح تک سلولی تفاوت هایی را نشان می دهند.

آنالیز اولیه سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از اهدا کننده های جوان و پیر نشان داد که از نظر فعالیت متابولیک، نرخ تکثیر یا پتانسیل تمایز سه رده ای بین آن ها تفاوتی وجود ندارد و در نتیجه هیچ تفاوتی بین پیری و از دست رفتن عملکرد سلول های بنیادی مزانشیمی نشان نداد. با این حال، در ادامه مشخص شد که سلول های بنیادی مزانشیمی اهدایی جوان ترمیم زخم را در مدل موشی زخم برشی به صورت سریع تر و قوی تری پیش می برند. آنالیزهای ترانسکریپتومی تک سلولی بوسیله سیستم میکروفلوئیدیک نشان داد که سلول های جوان، ژن های مربوط به بازسازی بافتی را در مقایسه با سلول های جوان بیشتر نشان می دهند و این احتمالا بدلیل بنیادینه بودن بیشتر آن ها است.

به طور کلی، این داده ها نشان می دهد که عدم ترمیم نامناسب زخم بوسیله سلول های بنیادی مزانشیمی اهدایی پیر ممکن است ناشی از تغییر الگوی بیان ژنی آن ها باشد که موجب می شود قابلیت های بازسازی کنندگی آن ها کاهش یابد. همین امر حاکی از اهمیت استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی جوان در اهداف درمانی است.

پایان مطلب/