تاریخ انتشار: یکشنبه 01 اسفند 1395
ارتباط حیاتی بین تومورهای مغزی و تشنج های صرعی

  ارتباط حیاتی بین تومورهای مغزی و تشنج های صرعی

تشخیص تومورهای مغزی در اولیه ترین مراحل تکوینش و حذف آن ها قبل از شروع تمایزها ممکن است بزودی ممکن شود.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای جدید محققین بیمارستان عمومی تگزاس و مرکز پزشکی بیلور از ظهور نوعی خاص از سلول های مغزی طی پیشرفت تومور مغزی در مدل های موشی خبر داده اند که حاکی از شروع تشنج ها و تهاجم تومور مغزی هستند. درک بیشتر در مورد چگونگی رخ دادن این تشنج های مربوط به تومورهای مغزی می تواند، منجر به استراتژی های برای مهار یا درمان آن ها شود.

مغز دارای میلیاردها سلول است که تنها 30 درصد آن ها را نورون ها تشکیل می دهند. آستروسیت ها سلول های غالب مغزی هستند که نزدیک به 70 درصد سلول های مغزی را در بر می گیرند ولی نقش آن ها مانند نورون ها با جزئیات مورد مطالعه قرار نگرفته است. این آستروسیت ها با توجه به عملکردهای متنوعی که انجام می دهند به انواع مختلفی تقسیم بندی می شوند.

در مطالعه روی آستروسیت های موشی، محققین از مارکرهای مولکولی که روی سطح این آستروسیت ها بیان می شوند استفاده کرده و آن ها را به پنج زیر جمعیت آستروسیتی به نام های A، B، C، D و E تقسیم کردند که هر کدام از آن ها ترکیب منحصربفردی از مارکرهای سطح سلول را دارا بودند. تحقیق بیشتر نشان از هر کدام از این زیر مجموعه های سلولی، مجموعه های ژنی مجزایی را بیان می کنند و نقش متفاوتی نیز در مغز بازی می کنند. در این میان زیرمجموعه استروسیت های نوع C بیشتر توجه محققین را جلب کرد که شمار قابل ملاحظه ای از ژن های مربوط به سیناپس ها را بیان می کردند. نورون هایی که با این زیرجمعیت آستروسیتی انکوبه شدند در مقایسه با بیشترین سیناپس های بیشتری نیز تشکیل دادند.

اما آستروسیت ها نقش مهمی نیز در اختلالات مغزی و عصبی از جمله تومور مغزی گلیوبلاستومایی بازی می کنند. در 80 درصد موارد تومور سلول های شبه آستروسیتی تغییر یافته را مختل می کند. آیا سلول های شبه آستروسیت ها در گلیوبلاستوماهای انسانی نیز دارای زیرجمعیت های آستروسیتی مختلف هستند؟

با استفاده از مجموعه داده های ژنومی مربوط به این تومورها، محققین کشف کردند که هر نوع از آستروسیت های انسانی، الگوهای فعالیت ژنی بسیار مجزایی را نشان می دهند. در ادامه آن ها مشاهده کردند که بین این آستروسیت ها و صرع یک ارتباط وجود دارد. نتایج نشان داد که همگام با رشد تومورها، تهییج پذیری نورون های مجاور به طور پیشرونده ای افزایش می یابد. هفتاد روز بعد از تولد(در مطالعات موشی)، موش ها تشنج های واضحی را نشان دادند که با ظهور زیرجمعیت آستروسیت های C همگام است. آن ها مشاهده کردند که زیرجمعیت C شمار قابل ملاحظه ای از ژن های مربوط به صرع را نشان می دهند. در مجموع شواهد بدست آمده از مدل های موشی گلیوبلاستوما نشان می دهد که با تکوین تومور، زیرجمعیت های مختلفی از سلول های شبه آستروسیت درون تومور تکوین می یابند و عملکردهای مختلفی را به جای می گذارند که با دو ویژگی مهم تومورها یعنی عدم تعادل سیناپسی که می تواند منجر به تشنج شود و مهاجرت تومور که می تواند منجر به تهاجم توموری شود مرتبط هستند.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه