به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، ایسکمی در بافت های عضلانی، اعلب منجر به آترواسکلروزیس و در نهایت تهدید حیات فرد به دلیل بیماری های شریان کرونری و سکته و هم چنین بیماری شریان محیطی مزمن(PAD) می شود. علایم PAD می تواند از احساس ناخوشی تا مشکل راه رفتن و در نهایت قطع عضو متغیر باشد. در حال حاضر درمان های موجود شامل داروهای رقیق کننده خون، آنژیوپلاستی و در موارد شدید جراحی های بای پس است. با این حال یک جایگزین امیدوارکننده برای مداخلات گفته شده تحریک رگزایی در ناحیه ایسکمی شده با استفاده از فاکتورهای رشدی مانند VEGF و IGF-1‌است.

تزریق سیستمیک این فاکتورهای رشد یا تزریق مستقیم به عروق خونی رویکرد گاها مناسبی برای انتقال فاکتورهای رشد نوترکیب به بدن است اما این روش غیر مطمئن بوده و گاها دوز بالایی از این فاکتورها برای اثر گذاری مورد نیاز است و ممکن است جایگاه ایسکمی شده را نیز به طور تخصصی مورد هدف قرار ندهد. برای حل این معضل، محققین روی به استفاده از زیست موادی آورده اند که بتوانند به کمک آن فاکتورهای رشد را منتقل کنند. یکی از این زیست مواد، آلژینات است که شکل هیدروژلی آن زیست سازگار، بادوام، مقرون به صرفه و غیر سمی است و در حضور یون کلسیم به صورت ژل در می آید. محققین از آلژینات به طور گسترده ای برای پوشاندن زخم ها استفاده می کنند. در برخی از مطالعات نیز محققین از آن ها برای ساخت ماتریکس دو بعدی و سه بعدی برای کشت استفاده کردند و آن ها را با سلول های بنیادی و فاکتورهای رشد بارگیری کردند که با حل شدن ژل، آن ها آزاد می شوند.

در این راستا، محققین انستیتو وایز هیدروژل آلژیناتی را تولید کردند که دارای VEGF‌و IGF بود و موجب افزایش رگزایی در اندام های حرکتی ایسکمی شده موش های پیر و خرگوش های جوان شد و جریان خون در بافت آسیب دیده بهبود بخشید. در واقع این مطالعه نشان داد که انتقال IGF و VEGF پرفیوژن را افزایش داده و موجب رشد عروق خونی کوچکی می شود که از شریان های مجاور منشا می گیرد و همان طور که گفته شد، خونرسانی بافتی را بهبود می بخشند. محققین امیدوارند در آينده ای نزدیک از این هیدروژل ها در جهت ترمیم و بازسازی بافت های ایسکمی شده انسانی استفاده کنند.

پایان مطلب/