به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، معمولا محققین در شرایط آزمایشگاهی سلول های عضلانی را بدون نورون ها کشت می دهند و کشت نورون ها به صورت مستقیم در کنار این سلول های عضلانی نیز بسیار مشکل است و نمی توان امیدوار بود که عضلات دارای عملکرد و پاسخ دهنده ای تولید شوند.

در مطالعه ای جدید دکتر کانگ و دکتر رشید بشیر در دانشگاه ایلینویز سعی داشته اند عضلاتی را تولید کنند که به نوروترانسمیترهای موجود در بدن پاسخ دهند(به جای اضافه کردن تحریک الکتریکی و شیمیایی در محیط کشت). به این منظور آن ها سعی کردند از تغییر دادن بستر کشت سلول ها برای تاثیر گذاری روی رشد، عملکرد و عصب دهی سلول های عضلانی استفاده کنند. آن ها بافت عضلات موشی را روی سطوح شیاردار کشت دادند و در ادامه عضلات را با سلول های بنیادی تحریک شده برای تبدیل شدن به نورون هم کشت کردند و به مشاهده نحوه شکل گیری اعصاب و سیناپس دادن آن ها با عضلات پرداختند. آن ها مشاهده کردند که روی سطح صاف، بافت عضلانی فاقد سازماندهی است و اعصاب نمی توانند به طور موثری به بافت عضلانی نفوذ کنند. با این حال، در روی سطوحی که شیار بیشتری دارند، فیبرهای عضلانی سازمان یافته تری ایجاد می شوند و نورون ها با موفقیت با بافت عضلانی یکپارچه می شوند.

در بافت عضلانی طبیعی، سلول های عضلانی بسیار هم راستا هستند و دسته جات فیبری زیادی شکل می گیرد. در بسترهای شیاردار، ریز محیطی شبیه با عضلات اسکلتی طبیعی ایجاد می شود که می تواند به سلول ها برای همراستا شدن کمک کند و منجر به شکل گیری دسته جات عضلانی شود. دسته جات هم راستا شده می توانند نورون ها را نیز در امتداد خودشان هدایت کنند و منجر به تلفیق شدن آن ها با بافت عضلانی شوند. در واقع این شیارها مسیری را برای رشد نورون ها و عضلات فراهم می کنند. در ادامه محققین پاسخ دهی عضلاتی عصب دهی شده به دو نوروترانسمیتر که یکی از آن ها نقش فعال کننده و دیگری نقش مهار کننده دارند، را تست کردند. مشاهده شد که بافت های رشد کرده روی سطوح شیار دار پاسخ دهی بسیار خوبی به این نوروترانسمیترها داشتند. به عقیده محققین این بسترهای شیار دار دارای عملکرد این قابلیت را دارند که در مطالعات مربوط به بافت عضلانی، بافت عصبی و برهمکنش این دو بافت با یکدیگر مورد استفاده قرار گیرند.

پایان مطلب/