به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، طبق آمار ارائه شده بوسیله سازمان بهداشت جهانی(WHO)، سالانه بیش از 500 هزار نفرد دچار ضایعات نخاعی می شوند که متاسفانه این آسیب ها بدون بازگشت هستند و حداقل در مورد انسان ترمیم نمی شوند. اما موجود مانند گورخرماهی توانایی قابل توجهی در ریکاوری طناب نخاعی دارد. این موجود می تواند ارتباطات آسیب دیده را ترمیم کند و نورون های حرکتی و اولیگودندروسیت های آسیب دیده را جایگزین سازد که این موجب می شود جانور بعد از شش هفته بتواند حرکت را از سر گیرد.

اولیگودندروسیت ها سلول هایی هستند که قادر به تولید غلاف میلینی پیرامون آگسون ها هستند و به برقراری هر چه بهتر ارتباطات عصبی کمک می کند. مرگ این سلول ها بدنبال آسیب نخاعی منجر به فعال شدن فرایندی موسوم میلین زدایی می شود که اولین اثر خود را روی میزان بقای نورون های حرکتی و ارتباطات عصبی بر جای می گذارد و در نهایت منجر به مرگ آن ها می شود. هر چند اولیگودندروسیت های بالغ از دست رفته، اصولا بوسیله سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی(OPCs) جایگزین می شوند اما در مورد انسان این امر به اندازه کافی اتفاق نمی افتد. بهبود فراخوانی، فعال شدن و تمایز سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی می تواند به بهبود عملکرد بعد از آسیب نخاعی در انسان کمک کند. این فرایند در مورد گورخرماهی چگونه اتفاق می افتد؟

دکتر ریمر و همکارانش دریافته اند که در گورخرماهی نیز مانند انسان، بدنبال آسیب اولیگودندروسیت های کنار ناحیه آسیب دیده نخاعی در هفته اول بعد از آسیب شدیدا از بین می روند. با این حال دو هفته بعد از آسیب، جمعیت اولیگودندروسینی مجددا احیا می شود که نشان دهنده قابلیت بازسازی کننده قابل توجه در طناب نخاعی گورخرماهی بالغ است. در ادامه ریمر و همکارانش پلت فرمی آزمایشگاهی از  سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی تولید کردند تا این سلول ها را به صورت مستقل از بدن آنالیز کنند. آن ها با استفاده از روش FACS، جمعیت خالصی از سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی را تولید کردند و با استفاده از یک شرایط کشت خاص و جدید این سلول ها را برای بیش از 16 روز در محیط کشت زنده نگه داشتند. در نهایت این پیش سازها را در هم کشتی با نورون های حرکتی به اولیگودندروسیت های بالغ تمایز دادند. این نورون های حرکتی حاصل تمایز سلول های iPSC‌ بودند. این نشان داد که مکانیسم های پایه تمایز اولیگودندروسیت بین گونه های مختلف حفظ شده است و درک چگونگی تکوین این سلول ها در گورخرماهی می تواند منجر به تکوین درمان های جدید برای بیماری های انسانی شود.

پایان مطلب/