به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، پروتئین های ریخت زای استخوانی(BMPs)، نقش کلیدی را در تکوین انسان بازی می کنند. این پروتئین ها به صورت سیگنال هایی برای تحریک عملکردهای سلولی مانند رشد، تکثیر، بهبودی و تمایز عمل می کنند و در مورد طناب نخاعی در حال تکوین، BMPها برای تشکیل نورون ها ضروری هستند. یکی از انواع این نورون ها، نورون های بینابینی حسی است که در برهمکنش های محیطی و بویژه حس لامسه نقش دارند. فقدان حس لمس، یکی از مشکلات اصلی بیماران فلج شده است. برای مثال، بیماران فلج شده اعلب نمی توانند لمس شدن بوسیله سایر افراد را حس کنند و ناتوانی در احساس درد گاهی موجب می شود که فرد در تماس با سطحی داغ به دلیل عدم حس، دچار سوختگی شدید شود.

مطالعات گذشته پیشنهاد کرده بود که غلظت های مختلف BMPها با تشکیل دسته های مختلف نورون های بینابینی حسی همراه است. تصور می شد که غلظت های پایین BMPها منجر به یک دسته از این نورون ها و غلظت های بالاتر منجر به تکوین دسته دیگری از این نورون های بینابینی حسی می شود. اما در مطالعه ای جدید، باتلر و همکارانش در UCLA، غلظت های BMP‌را در طناب نخاعی جنین جوجه دستکاری کردند و دریافتند که نوع خاصی از BMPها منجر به تولید دسته های خاص از نورون های بینابینی حسی بدون توجه به غلظت آن می شود. شواهد نشان داد که افزایش غلظت این نوع خاص از BMP منجر به تولید انواع مشابه تری از نورون های بینابینی حسی می شود اما یک دسته کاملا متفاوت از نورون های بینابینی حسی را ایجاد نمی کند. در ادامه تست کردن این یافته ها روی سلول های بنیادی جنینی در آزمایشگاه نشان داد که با اضافه کردن انواع خاص BMP به این سلول ها، می توان آن ها را سمت تبدیل شدن به دو نوع متفاوت از نورون های بینابینی حسی در نخاع سوق دارد. یک نوع از این نورون های بینابینی حسی در کنترل حس موقیت بدن در فضا(proprioception) و حرکات بدنی که بوسیله لمس فعال می شوند مانند فرار کردن از جسم داغ، نقش دارد.

با شناسایی مکانیسم دقیق تکوین سلول های مختلف بدن از جمله نورون های بینابینی حسی، می توان در جایگزین کردن بافت های آسیب دیده با نورون های بینابینی حسی مشتق از سلول های بنیادی به عنوان یک استراتژی درمانی موفق تر بود.

پایان مطلب/