به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، صدمات ناشی از ضربه مغزی (TBI) در حدود 2 میلیون نفر را درآمریکا گرفتار کرده است. این افراد از رنج وسیعی از ناتوانی های حرکتی، رفتاری، شناخنی و فکری رنج می برند. درمان های این بیماری تاکنون اندک و بی اثر بوده است. در تلاش برای یافتن راه درمان دانشمندان علوم اعصاب مطالعات پیش کلینیکی زیادی را جهت دسترسی به درمان های ترکیبی برای بهبود پیامدهای TBI انجام دادند. در این مطالعات دانشمندان دریافتند که سلول های خون بند ناف انسان (hUBC) و فاکتور تحریک کننده کلنی گرانولوسیت ها (G-CSF) به تنهایی از سایر ترکیبات درمانی مؤثرتر واقع شدند.
TBI  مزمن با آسیب های مولکولی ثانویه ای شامل التهاب عصبی مزمن مرتبط می باشد. این التهاب عصبی منجر به مرگ سلول های عصبی در سیستم عصبی مرکزی و ممانعت از مکانیسم ترمیم نورونی می گردد. محققان سلول های hUBC و فاکتور G-CSF را به تنهایی و در ترکیب با یکدیگر در درمان TBI استفاده کردند. در مطالعات گذشته نشان داده شده بود که سلول های hUBC التهاب را مهار کرده و رشد سلولی را به راه می اندازد  و همچنین فاکتور G-CSF به عنوان عامل درمانی مؤثر در حملات قلبی و آلزایمر مورد استفاده قرار می گیرد. این فاکتور همچنین در متحرک کردن سول های بنیادی از مغز استخوان و سپس تراوش به بافت های آسیب دیده و تحریک خود ترمیمی سلول های عصبی نیز شرکت دارد.
دخالت سیستم ایمنی در سیتم عصبی مرکزی یا در تحریک ترمیم و یا افزایش آسسیب های مولکولی به عنوان کلیدی برای پیشرفت بسیاری از اختلالات نورولوژیکی شامل TBI و بیماری های تخریب نورونی مانند پارکینسون و تصلب چندگانه بافتی و برخی بیماری های خود ایمنی معرفی شده است. افزایش بیان سلول های MHCII مثبت مستقیمأ با تخریب نورونی و کاهش شناختی در TBI مرتبط است.
نتایج این مطالعه نشان داد که درمان ترکیبی hUBC و G-CSF موجب کاهش حذف سلول های عصبی هیپوکمپ در TBI می گردد.  درمان با hUBC به تنهایی اثرات پایدارتری را نسبت به G-CSF به تنهایی نشان داد. ولی ترکیب این دو فاکتور با یکدیگر اثرات درمانی بسیار قوی تری را به جای گذاشت. این نتایج نشان می دهد که سلول های بنیادی نسبت به درمان های دارویی عملکردهای بیولوژیکی وسیعتری دارند.
پایان مطلب/