اگر یک سگ مبتلا به آرتریت بتواند از مزایای سلول درمانی بهره مند شود می توان انتظار داشت که استفاده از سلول های بنیادی برای بیماران انسانی مبتلا به این عارضه نیز سودمند باشد.

بستن و بریدن بند ناف بلافاصله بعد از تولد می تواند برای سلامتی نوزاد بد باشد.

مثانه توانایی بالایی در خود ترمیمی دارد. زمانی که این عضو بوسیله عفونت یا تروما آسیب می بیند، خیلی زود می تواند خودش را ترمیم کند که این امر مربوط به سلول های تخصص یافته ای است که سطح داخلی آن را مفروش کرده اند و هم در ترمیم نقش دارند و هم این که می توانند سدی برای مواد مضر موجود در ادرار باشند.

دو مطالعه جدید بوسیله پژوهشگران بیمارستان زنان بریگام نشان داده است که همه اشکال پروتئین آمیلوئید بتا(Aβ)، به یک اندازه در پیشرفت بیماری آلزایمر نقش ندارند.

تیمی از محققین دانشگاه های تگزاس بودجه ای 387 هزار دلاری را از انستیتو ملی سلامت(NIH) برای ایجاد یک تکنولوژی که الگوهای فعالیت مغزی را شناسایی می کند، دریافت کرده اند تا به موجب این پروژه دو ساله بتوانند راهی را برای بهینه کردن عملکرد مغزی افراد ارائه کنند.

مطالعه ای جدید نشان داده است که بلوک کردن کامل فعالیت یک آنزیم که پلاک های آمیلوئید مشاهده شده در بیماری آلزایمر(AD) را تولید می کند، موجب تداخل با تنظیم نورون های جدید تولید شده در هیپوکامپ بالغ نیز می شود. این یافته ممکن است توضیح دهد که چرا برخی از داروهای تولید شده برای آلزایمر در کارآزمایی های بالینی موفق نیستند.

محققین تکنیک جدیدی را برای ترکیب سلول های بنیادی استخوانی با مواد سخت اما تخریب پذیر ارائه کرده اند که می تواند بهبودی و رشد مجدد استخوان را تحریک کند.

جراح ایتالیایی فرانچسکو دورانت و همکارانش با استفاده از مشاهدات میکروسکوپی مشابهت هایی را بین سلول ها در بدخیم ترین سرطان و سلول های جنینی اندامی که سرطان از آن منشا می گیرد، شناسایی کرده اند.

تیمی از محققین توانسته اند با استفاده از روش انتقال هسته سلول سوماتیک(SCNT) و با تحریک دو فاکتور اپی ژنتیکی موش هایی با زنده مانی بیشتر را تولید کنند. این مطالعه نشان داده است که برای ایجاد موثرتر جانوران کلون شده نیاز به کار بیشتر در زمینه اپی ژنتیک است.

ایمپلنت های سرامیکی پوشیده با مواد شیمیایی می توانند با موفقیت رشد مجدد استخوان از دست رفته را در جانوران آزمایشگاهی حمایت کنند و خود در نهایت بازجذب شوند.

مطالعه ای جدید در مجله Nature اطلاعات جدیدی را در مورد این که چگونه داروها می توانند سلول های مغزی آسیب دیده را در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس(MS) ترمیم کنند، ارائه می کند.

مطالعات زیادی سعی در شناسایی فاکتور رونویسی داشته اند که می تواند تشکیل مزودرم را بدون نیاز به سایر پروتئین های سلولی القا کند.

مغزهای مینیاتوری یا ارگانوئیدهای مغزی رشد یافته در ظروف آزمایشگاهی می توانند بر مشکلات موجود در تست داروها روی مدل های جانوری فائق آیند و به محققین کمک کنند که راهی را برای درمان بیماری های لاعلاج انسانی مانند آلزایمر و صرع بیابند.

مطالعه ای جدید در امپریال کالج لندن روی 60 بیمار کلیوی نشان داده است که تهیه تصاویر سه بعدی از ساختار عروق خونی بیماران قبل از دیالیز می تواند پیش بینی کند که بیمار چگونه می تواند از مزایای این درمان به نحو بهتری بهره مند شود.

زمانی که یک عضله به دلیل سانحه یا جابجایی وزن های سنگین دچار آسیب دیدگی شدید می شود، سلول های ترمیم کننده خاصی موسوم به پیش سازهای فیبرو-آدیپوژنیک(FAPs) درصدد درمان آسیب دیدگی بر می آیند. این سلول ها فعالیت سیستم ایمنی و سلول های بنیادی عضلانی را برای جایگزینی و ترمیم پارگی بافتی هماهنگ می کنند.