ترجمه مکانیسم های بازسازی ، ترمیم و محافظت نورونی برای درمان آسیب نخاعی

تاریخ انتشار: ﺳﻪشنبه 01 اردیبهشت 1394 | امتیاز: Article Rating

یکی از چالش های بزرگی که در علوم اعصاب ناشناخته  باقی مانده این است که چرا سیستم عصبی مرکزی قادر به بازسازی به حدی که سیستم عصبی محیطی می تواند، نیست. این امر به ویژه پس از صدمات ناشی از ضربه، مانند آسیب طناب نخاعی (SCI) ، که عدم بازسازی منجر به نقایص مادام العمر و فلج می شود، مشکل ساز است. درمان آسیب طناب نخاعی در طول چند دهه گذشته به دلیل پروتکل های استاندارد برای تیم های پاسخگوی پزشکی اورژانس و تکمیل درمان های پزشکی، جراحی و توانبخشی بهبود یافته است. با این حال، آسیب طناب نخاعی منجر به اختلالات عمیق برای فرد می شود. فرایندهای بسیاری وجود دارد که منجر به پاتوفیزیولوژی آسیب طناب نخاعی می شوند مانند ایسکمی، اختلال عروقی، التهاب نورونی، استرس اکسیداتیو، سمیت، دمیلینه شدن و مرگ سلول. درمان کنونی عبارتند از رفع فشار جراحی، کنترل فشار خون، و متیل پردنیزولون. با این حال، این درمان های اولیه با بهبود عملکرد متوسط همراه است. برخی از درمان هایی که اکنون برای استفاده در آسیب طناب نخاعی در حال بررسی است هدف قرار دادن استراتژی های محافظت نورونی (ریلوزول، مینوسیکلین، G-CSF، FGF-2، و پلی اتیلن گلیکول) و ترمیم نورونی ( کندروئتیناز ABC ، پپتید های خود مونتاژ، و مهار rho) است، در حالی که بسیاری از درمان های سلولی ( سلول های بنیادی جنینی، سلولهای بنیادی عصبی، سلول های بنیادی پرتوان القایی، سلولهای استرومایی مزانشیمی، سلولهای شوان، سلول های غلاف کننده بویایی و ماکروفاژها) نیز امیدهایی را ایجاد کرده اند. با این حال، از آنجاییکه آسیب طناب نخاعی عوامل متعددی دارد که تعیین کننده پیشرفت آسیب است، یک رویکرد درمانی ترکیبی به احتمال زیاد برای درمان مؤثرتر آسیب طناب نخاعی مورد نیاز است.

 

Prog Brain Res. 2015;218:15-54. doi: 10.1016/bs.pbr.2014.12.007. Epub 2015 Mar 29.

Translating mechanisms of neuroprotection, regeneration, and repair to treatment of spinal cord injury.

Siddiqui AM1Khazaei M1Fehlings MG2.

 

Abstract

One of the big challenges in neuroscience that remains to be understood is why the central nervous system is not able to regenerate to the extent that the peripheral nervous system does. This is especially problematic after traumatic injuries, like spinal cord injury (SCI), since the lack of regeneration leads to lifelong deficits and paralysis. Treatment of SCI has improved during the last several decades due to standardized protocols for emergency medical response teams and improved medical, surgical, and rehabilitative treatments. However, SCI continues to result in profound impairments for the individual. There are many processes that lead to the pathophysiology of SCI, such as ischemia, vascular disruption, neuroinflammation, oxidative stress, excitotoxicity, demyelination, and cell death. Current treatments include surgical decompression, hemodynamic control, and methylprednisolone. However, these early treatments are associated with modest functional recovery. Some treatments currently being investigated for use in SCI target neuroprotective (riluzole, minocycline, G-CSF, FGF-2, and polyethylene glycol) or neuroregenerative (chondroitinase ABC, self-assembling peptides, and rho inhibition) strategies, while many cell therapies (embryonic stem cells, neural stem cells, induced pluripotent stem cells, mesenchymal stromal cells, Schwann cells, olfactory ensheathing cells, and macrophages) have also shown promise. However, since SCI has multiple factors that determine the progress of the injury, a combinatorial therapeutic approach will most likely be required for the most effective treatment of SCI.

PMID: 25890131
ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

آرشیو سالانه
آرشیو سالانه
نظرات خوانندگان
نظرات خوانندگان