به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، این سلول ها ویژگی های بسیار خاصی دارند که موجب می شود ظرفیت آن ها برای تبدیل شدن مجدد به سلول های بنیادی حفظ شود. این اتفاق چیزی است که اغلب در کبد اتفاق می افتد. مکانیسمی که به این سلول ها اجازه حفظ ظرفیت بنیادینگی شان را می دهد می تواند بحثی کلیدی در طب ترمیمی باشد. مطالعه ای که به وسیله پروفسور Casanova و همکاران در انستیتو بیولوژی مولکولی بارسلونا صورت گرفته است مکانیسمی را آشکار ساخته است که این ظرفیت را توضیح می دهد. بررسی سلول های مشتق ازنای لارو دروزوفیلای ملانوگاستر موجب شد که این محققین گزارشی ارائه دهند مبنی بر این که ویژگی کلیدی این سلول ها این است که این سلول ها وارد اندوسیکل نمی شوند. اندوسیکل، چرخه سلولی مدیفه شده ای است که از طریق آن این سلول ها بدون این که تقسیم شوند ژنومشان را چندین بار همانند سازی می کنند. عملکرد اندوسیکل در موجودات زنده به خوبی مشخص نشده است. یکی از تئوری های موجود این است که اندورپلیکیشن در بزرگ سازی سلول نقش دارد و منجر به تولید مقادیر بسیار زیاد پروتئین می شود. این فرایند تقریبا درمورد تمام سلول های لاروی دروزوفیلا صدق می کند. محققین مشاهده کرده اند که سلول هایی که وارد اندوسیکل می شوند ظرفیت شان در فعال شدن مجدد به عنوان سلول بنیادی را از دست می دهند. اندوسیکل با تغییرات غیرقابل برگشت بیان ژن در سلول مرتبط است. این محققین مشاهده کرده اند که مهار ورود به  اندوسیکل به این سلول ها این قابلیت را می دهد که به عنوان سلول بنیادی فعال شوند. ورود سلول  به اندوسیکل همراه با بیان ژن Fzr است. محققین دریافته اند که مهار این ژن می تواند مانع از ورود سلول ها به این فاز شود و این امر منجر به تبدیل این سلول ها به پیش سازهای بالغی می شود که ظرفیت شان را برای تبدیل شدن به سلول های بنیادی حفظ می کنند. بنابراین، این ژن به عنوان سوئیچی عمل می کند که تعیین می کند که سلول وارد میتوز یا اندوسیکل شود.

پایان مطلب/