تاریخ انتشار: پنجشنبه 06 آذر 1393
زنده کردن امیدها برای تنفس اختیاری بیماران آسیب نخاعی

  زنده کردن امیدها برای تنفس اختیاری بیماران آسیب نخاعی

محققین روشی را ایجاد کرده اند که به موجب آن عملکرد عضلات دخیل در تنفس را بازیابی می کنند حتی اگر بیش از یک سال از فلج شدن این عضلات گذشته باشد. این مطلب می تواند امیدها را در بیمارانی که دچار آسیب های نخاعی شدید هستند و برای تنفس به دستگاه تهویه نیاز دارند زنده نگه دارد.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily،  این مطالعه گامی حیاتی را در مورد بازتوانی فلج طولانی مدت عضلات دیافراگم ارائه می دهد که این عضلات به وسیله فیبرهای عصبی که از بخش بالایی ساقه مغز می آیند فعال می شوند. کسانی که دچار آسیب نخاعی باشند نمی توانند سیگنال های لازم را به نوورن های حرکتی بفرستند و در نتیجه این عضلات فعال نشده و عملکرد حیاتی تنفس مختل می شود. این مطالعه دو روش را برای برداشتن این مشکل از پیش روی ارائه می دهد. محققین روی گروهی از اعصاب فوکوس کردند که از مرکز کنترل تنفس در ساقه مغز منشا گرفته و از سطح مهره های گردنی 3 و 5 می گذرند. این فیبرها همان طور که گفته شد عضله دیافراگم را کنترل می کنند که نقش حیاتی در تنفس دارد. به دنبال یک اسیب نخاعی در این نواحی، فیبرهای عصبی آسیب دیده می میرند و در نتیجه ارتباط مغز و این عضلات مختل می شود. در این زمان در محل آسیب بافت اسکار متراکمی متشکل از مواد قندی شکل می گیرد که رشد نورونی جدید را مهار می کند و به تدریج با گذشت زمان شدت و طول آن تغییر نمی کند و درنتیجه برقراری ارتباطات نورونی در این قسمت مختل می شود. اینک این محققین تکنیکی را برای درمان ناحیه آسیب و با استفاده از طراحی یک آنزیم خاص ایجاد کرده اند که می تواند ارتباطات را مجددا برقرار کند و موجب بازیابی عملکرد تنفسی شود. محققین در حیوانات آزمایشگاهی از تکنیکی ترکیبی برای احیا عملکرد تنفسی و چندین ماه بعد از آسیب استفاده کردند. ابتدا، آنزیم chondroitinase را در جایگاه اعصاب تنفسی در طناب نخاعی تزریق کردند تا بتوانند مواد قندی مزاحم را بردارند. این آنزیم موجب برقراری ارتباطات جدید و تحریک مسیرهای بعدی درسیستم حرکتی تنفسی می شود. سپس، این جانوران در معرض دوره های مختصری از کمبود اکسیژن قرار گرفتند که موجب می شد آن ها سریع تر و سخت تر تنفس کنند که این امر موجب بازتوانی عضلات تنفسی می شود. که این بخش دوم را به اصطلاح روش هیپوکسی متناوب می گویند. این روش ترکیبی تزریق آنزمی و هیپوکسی متناوب موجب افزایش سطح سروتونین می شود. افزایش سروتونین در جایگاه آسیب می تواند به احیا عملکرد دیافراگم کمک کند.خارق العاده بودن این نتایج تنها به دلیل این مطلب نیست که عملکرد عضلات فلج شده به طور کامل احیا شد بلکه به این دلیل است که آن ها موفق شدن توانایی نفس کشیدن را بعد از یک و نیم سال در این موش های آسیب دیده احیا کنند.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه