به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، در این مطالعه محققین Mount Sinai، فاکتور سلول های بنیادی(SCF) را با یک ژن ترانسفر بلافاصله بعد از حمله قلبی به بافت آسیب دیده قلبی منتقل کردند. این سیستم انتقال ژن SCF اعزام و تکثیر سلول های بنیادی قلبی c-Kit+ به جایگاه آسیب را القا می کند که این امر موجب ترمیم آسیب ناشی از حمله قلبی می شود. علاوه بر این ، ژن درمانی عملکرد قلبی را بهبود می بخشد، مرگ سلول عضلانی قلبی را کاهش می دهد، ترمیم عروق خونی بافت قلبی را افزایش می دهد و در نهایت موجب کاهش بافت اسکار می شود.

به نظر می رسد که بیان فاکتور سلول های بنیادی منجر به تولید سیگنال های خاصی برای سلول های همسایه در بافت آسیب دیده می شود که در نهایت عملکرد را در سطح مولکولی، سلولی و حتی اندامی بهبود می بخشد. بنابراین هرچند این مطالعه در مراحل ابتدایی قرار دارد اما به نظر می رسد که اعزام گروه کوچکی از این سلول های بنیادی به قلب می تواند پایه ای برای درمان های جدید به منظور توقف تخریب هرچه بیشتر عضله قلبی باشد. سلول های c-Kit+ سیتوکین های قلبی حیاتی هستند که به فاکتورهای سلول های بنیادی باند می شوند. آن ها به طور طبیعی بعد از انفارکته میوکاردی و از طریق تکثیر سلولی دخیل در ترمیم قلبی افزایش می یابند. طبق گفته محققین نیاز رو به افزایشی برای ایجاد استراتژی های جدید برای کاردیومیوپاتی و جلوگیری از پیشرفت نارسایی قلبی وجود دارد. این مطالعه نشان داده است که استراتژی انتقال ژن SCF، می تواند موجب انتقال سلول های بنیادی بالغ به نواحی آسیب دیده قلب برای بهبود عملکرد پمپاژی قلب و کاهش اندازه انفارکته میوکاردی شود که این امر منجر به بهبود عملکرد کلی قلب و افزایش بقای طولانی مدت و بهبود کیفیت زندگی فرد در بیماران دچار نارسایی قلبی می شود.

پایان مطلب/