تاریخ انتشار: یکشنبه 23 آذر 1393
ترمیم مینیسک زانو با استفاده از ایمپلنت های سه بعدی پرینت شده

  ترمیم مینیسک زانو با استفاده از ایمپلنت های سه بعدی پرینت شده

محققین در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا راهی را برای جایگزینی پوشش محافظ زانو که آن را مینیسک می نامند با استفاده از ایمپلنت های سه بعدی پرینت شده شخصی یا داربستی که با فاکتورهای رشد انسانی ترکیب شده طراحی کرده اند که اجازه می دهد که خود بدن این پوشش را ترمیم کند.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  این درمان که با موفقیت در مورد گوسفند تست شده است می تواند اولین ترمیم موثر و طولانی مدت را برای مینیسک آسیب دیده ارائه دهد. آسیبی که سالانه در میلیون ها نفر اتفاق می افتد و منجر به آرتریت های ناتوان کننده می شود.

در حال حاضر، ارتوپدها برای ترمیم مینیسک زانو کار زیادی نمی توانند انجام دهند. در درمان های اولیه اشک­ها یا بیرون زدگی های کوچک به جای اولیه خود بر می گردند اما در مورد آسیب جدی تر باید جراحی صورت گیرد. اگرچه برداشتن این اشک ها(بیرون زدگی ها) موجب کاهش درد و تورم می شود اما موجب می شود که زانو جذب کننده های شوکی طبیعی اش بین ران و ساق را از دست بدهد و این امر به خودی خود خطر آرتریت را افزایش می دهد. مینیسک آسیب دیده می تواند با یک پیوند مینسیک جایگزین شود اما این روش موفقیت چندانی را در پی ندارد. سالانه تقریبا یک میلیون جراحی مینسیک در آمریکا صورت می گیرد. در این مطالعه دکتر مائو و همکاران اسکن های MRI را از یک مینسیک سالم در زانوی سالم و آسیب ندیده را انجام دادند و این اسکن ها را به به تصاویر سه بعدی تبدیل کردند. آن ها این اطلاعات به دست آمده را برای یک پرینتر 3 بعدی استفاده کردند که می تواند داربستی سه بعدی با شکل دقیق مینسیک ایجاد کند و رزولوشن ده میکرونی داشته باشد. ساخت این داربست چیزی حدود 30 دقیقه طول می کشد و از پلی کاپرولاکتون ساخته شده است که یک پلیمر زیست تخریب پذیر است که برای ساخت بخیه های جراحی نیز استفاده می شود. این داربست با دو پروتئین نوترکیب انسانی به نام های فاکتور رشد همبند(CTGF) و TGFβ3 ترکیب شد. این محققین دریافتند که انتقال متوالی این دو پروتئین موجب جذب سلول های بنیادی موجود از بدن و القای آن ها برای ایجاد بافت مینیسک می شود. برای این که این پروتئین ها به طور یکنواخت و در نواحی خاصی از داربست آزاد شوند محققین آن ها را در میکروسفیر های پلیمری آهسته حل شونده کپسوله کردند که در ابتدا CTGF را آزاد می کند تا تولید مینسیک خارجی کند و سپس TGFβ3 را آزاد می کند تا تولید مینیسک داخلی را تحریک کند. در نهایت این داربست حامل پروتئین به زانو منتقل می شود. در گوسفند مینیسک بین چهار تا شش هفته به طور کامل بازسازی شد و داربست نیز حل شده و از بدن حذف شد. این می تواند نقطه عطفی در مهندسی بافت باشد و بزودی در مورد انسان نیز قابل استفاده خواهد بود.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه