به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، ایمپلنت های بیوهیبرید راهی برای حل این مشکل هستند اما مشکلی که وجود دارد این است که آن ها نمی توانند به درون بافت زنده تلفیق شوند و عملکردی مشابه با اندام واقعی را داشته باشند. اما اینک محققین ژاپنی یک ایمپلنت دندانی بیوهیبرید را ایجاد کرده اند که عملکردهای فیزیولوژیک دندان را با استفاده از ایمپلنت های دندانی متداول و سلول های بنیادی فولیکول دندان به عنوان یک اندام بیوهیبرید،  احیا می کند. این تیم ایمپلنت تیتانیومی پوشیده شده با هیدروکسی آپاتیت و سلول های بنیادی فولیکول دندان که از دندان جنینی استخراج شده بود را مورد استفاده قرار دادند. آنها سپس الحاق این ایمپلنت بیوهیبریدی به ناحیه ای که دندان وجود ندارد را با تکنیک های میکروسکوپی مورد مطالعه قرار دادند و ترمیم بافت پیرودنتال در برگیرنده سیمان و لیگامان پریودنتال و استخوان آلوئولار را نشان دادند. این محققین دریافتند که ایمپلنت بیوهیبرید لزوما به عنوان یک اندام کاملا دارای عملکرد در شرایط in vivo عمل می کند. این ایمپلنت می تواند به استرس های مکانیکی جواب دهد و درد را نیز حس کند. همچنین این ایمپلنت سایر عملکردهای فیزیولوژیک مانند بازآرایی استخوانی و ترمیم نواقص استخوانی مهم را احیا می کند. اگرچه هنوز تا رسیدن به کاربردهای بالینی راهی دراز در پیش است اما این ایمپلنت بیوهیبرید پیشرفت مهمی در ایجاد نسل جدید تیمارهای درمانی برای دندان از دست رفته محسوب می شود.

پایان مطلب/