به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطلب بدین معنی است که نوع سلولی که از افراد بیمار بدست آمده تا از آن سلول های بنیادی پرتوان تولید کنند، تعیین می کند که بهتر است چه کاری با آن ها انجام شود. برای مثال، برای ترمیم ریه بیمارانی با بیماری های ریوی، بهتر است که فرایند بازبرنامه ریزی به کمک یک سلول ریوی انجام شود و برای فردی که به سرطان سینه مبتلا است بهتر از سلول های بافت سینه وی استفاده شود. پرتوانی توانایی تبدیل شدن به همه 226 نوع سلولی است که بدن را می سازد. اما این مطالعه یافته های پذیرفته شده قبلی که نشان می داد  این سلول های می توانند برای ایجاد مقادیر مشابهی از سلول های مختلف بافت های بالغ مورد استفاده قرار گیرد را زیر سوال می برد.

این محققین می گویند که ما نشان داده ایم که سلول های بنیادی پرتوان القا شده انسانی به نام iPSCها دارای حافظه ای هستند که مربوط به سطوح مولکولی و سلولی نوع سلولی است که از آن برای ساخت آن ها استفاده شده است، این امر توانایی آن ها به تمایز به بافت های والدی را بعد از قرار گرفتن در مراحل مختلف بنیادینگی افزایش می دهد. اما همه سلول های iPS انسانی به طور یکسان ساخته نمی شوند. برای ساخت این سلول های کمیت های کوچکی از بافت بیمار مورد نیاز است برای مثال تنها چند میلی لیتر خون یا تکه کوچکی از بافت پوست برای این امر کافی است. سلول های بدست آمده می توانند در مراحل مختلف بنیادینگی تعداد بیش شماری از سلول های مشابه خود را بسازند. بخش مهم این مساله خارج کردن این سلول های از بحث تکثیر و ساخت سلول های مشابه و وارد کردن آن ها به فازی است که بتوانند سلول های تمایز یافته مورد نیاز را بسازند و بدین ترتیب اهداف درمانی پزشکان را برآورده کنند.

مرکز سلول های بنیادی دانشگاه مک مستر تنها مکانی است که محققین در آن  تنها روی iPSCهای انسانی کار می کنند و آن ها اذعان دارند که بیشتر مطالعات با استفاده از iPScهای موشی صورت می گیرد و این در حالی است که این سلول های موشی فاقد حافظ هستند. بنابراین اگر شما تنها به مطالعه سلول های موشی بپردازید هرگز فرصت دستیابی به این واقعیت را نخواهید داشت.

پایان مطلب/