به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، تاکنون هیچ گونه توجیه علمی وجود نداشته است که استفاده از سلول های بنیادی عضله زا برای بهبود ترمیم بیماری های عضلانی وابسته به پیری ویرانگر واقعا کار می کند. یک فرضیه علمی قوی در مورد تخریب عضلات این است که این یک فرایند پیر شدن طبیعی و بخشی از یک متابولیسم تغییر یافته و در نهایت بی عصب شدن میوفیبرها است. هدف آهسته کردن سرعت این تغییرات با تمرین و مداخله برای حفظ توده عضلانی سالم است. مطالعات پیشین روی بیماری های عضلانی وابسته به پیری ویرانگر در موش ها و مگس های سرکه بسیار پیر نشان می دهد که کاهش عصب دهی به  عضلات پیر موجب کاهش توده عضلانی و عملکرد آن می شود.

به نظر می رسد که سلول های اقماری (سلول های بنیادی عضله زا) در این بیماری های عضلانی وابسته به پیری ویرانگر به میزان کمی مهم باشند و تغییراتی که اتفاق می افتد ارتباطی به سلول های بنیادی به منظور ترمیم عضلانی ندارد. پیر شدن طبیعی هیچ آسیب شدیدی را نشان نمی دهد. با این حال محققین نشان داده اند که سلول های اقماری برای ایجاد عضلات جدید اگر این عضلات شدیدا آسیب دیده باشند ضروری هستند. واژه ترمیم برای طیفی از  فرایندهای سلولی مختلف مورد استفاده قرار می گیرد که منجر به ایجاد بافت سالم و دارای عملکرد می شود. اما این مطالعه نشان داد که تخریب عضلانی به دلیل نارسایی فرایند ترمیم و به دلیل مختل شده میوژنز نیست. ترمیم بافت عضلانی به صورت کلاسیک شامل نکروز میوفیبر های است و این نوع آسیب به طور طبیعی در انسان های بالغ گوشه نشین مشاهده نمی شود. عضلات اسکلتی دارای ظرفیت بالای اثبات شده ای برای ترمیم هستند اما تغییرات سلولی معمولا بعد از یک حادثه شدید شروع می شوند.

پایان مطلب/