به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، طبق آمار مربوط به جراحان ارتوپد آمریکا، سالانه بیش از 250000 جراحی ACL در آمریکا صورت می گیرد که بیش از 500 میلیون دلار هزینه در بردارد. این لیگامنت نه تنها غیر قابل انعطاف است بلکه توانایی خودترمیمی هم ندارد و این امر جراحان را مجبور می کند برای بازسازی از اوتوگرافت ها استفاده کنند. شایع ترین این اتوگرافت ها استفاده از پیوند تاندون پاتلای استخوان به استخوان(BPTB) است که جراحان بخشی از آن را  برای جایگزینی ACL آسیب دیده بر می دارند. اتوگرافت های تاندون پاتلا موجب وقوع درد زانو و ناراحتی های اجتناب ناپذیر می شود. با حفظ تاندون پاتلار بیماران و استفاده از محصولات از پیش موجود، ممکن است شانس بهتری برای حفظ بیومکانیک طبیعی زانو وجود داشته باشد. این محققن درصدد هستند که با استفاده از سه ترکیب یک محصول را ایجاد کنند: این سه ترکیب شامل فیبرهای پلی استر است که برای افزایش کشش و چقری بافت به هم بافته شده اند و هم چنین زیست ماده ای متخلل و ذاتا آنتی اکسیدان که در آزمایشگاه ساخته شده است و در نهایت نانوکریستال هایی کلسیمی که ماده معدنی طبیعی موجود در استخوان و دندان انسان هستند. آن ها از این ترکیب سه ماده ای زیست تخریب پذیر برای پیوند ترمیمی ACL استفاده کردند. طی جراحی های بازسازی ACL تونل هایی به درون ران و ساق بیمار دریل شدند تا لیگامنت جدید را در موقعیت خود فیکس کنند. آن ها مواد شبه استخوانی را با ترکیب زیست ماده آنتی اکسیدان و نانوکریستال کلسیمی ایجاد کردند و  سپس فیبرهای پلی استری را درون آن قالب گیری کردند. انتهاهای شبه استخوانی لیگامنت مصنوعی در امتداد تونل دریل شده بدرون استخوان اصلی وارد می شوند و لیگامنت را به جایگاهش وصل می کنند. با استفاده از مدل های حیوانی آن ها مشاهده کردند که سلول های بافتی و استخوانی جانور به درون سوراخ های لیگامنت مصنوعی مهاجرت می کنند و در سرتاسر آن تکثیر شده و علاوه بر پرکردن با تونل های استخوان یکپارچه می شوند. از آن جایی که مطالعات طولانی مدت برای ارزیابی پتانسیل استفاده از این روش برای انسان مورد نیاز است اما این محققین از نتایج حاصله راضی به نظر می رسند زیرا این لیگامنت مهندسی شده زیست سازگار است و می تواند موجب تثبیت زانو شده و اجازه عملکرد به جانور را بدهد.

پایان مطلب/