به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، آن چه این محققین کشف کرده اند این است که فقدان ژنی که پروتئینی به نام TAF4b را می سازد، منجر به نقص در شماری از سلول های پیش ساز در یک مرحله جنینی از تکوین سیستم تولیدمثلی موش نر می شود. فقدان سلول های پیش ساز مهم آن ها بدین معنی است که موش در تلاش برای ایجاد یک زیربنای سلول های بنیادی قوی برای حفظ تولید بلندمدت اسپرم است. موش تحت تاثیر قرار گرفته در ابتدا بارور است اما سربعا منبع اسپرمی محدود خود را از دست می دهد. آن چه در مورد این موش های جالب است این است که آن ها می توانند تولید مثل کنند. در واقع موش ها تا دو سالگی تولید مثل می کنند اما در این مورد آن ها فقط می تواند تا 4ماهگی تولیدمثل کنند. در مطالعات قبلی محققین نشان داده اند که موش های ماده فاقد TAF4b در مجموع نابارور هستند و تخمدان هایشان به صورت نابالغ است. اما در آزمایش هایی با موش های نر، این اثر مقداری ماهرانه تر است. تولید اسپرم فرایندی پیچیده است که حتی قبل از تولد موش آغاز می شود. در این مطالعه آن ها تکوین موش هایی با TAF4b و بدون TAF4b را مقایسه کردند. در موش های دارای این پروتئین، سلول های پیش ساز برای اسپرم در جنین نر به صورت طبیعی تکثیر می یابند و در بیضه ها به طور طبیعی جای می گیرند و منبعی از سلول های بنیادی اسپرماتوگونی را ایجاد می کنند. سلول های بنیادی آن ها، همان هایی هستند که منبع تجدید شدنی از سلول های بنیادی را ایجاد می کنند. بدون TAF4b، تعداد سلول های پیش ساز کمتری خواهیم داشت و در نتیجه سلول های بنیادی کمتری نیز وجود خواهد داشت. آن ها در ابتدا اسپرم تولید خواهند کرد اما در ادامه تولید متوقف خواهد شد و در نهایتی بیضه هایی که به طور طبیعی ایجاد شده بودند نابارور و آتروفی می شوند. آن چه که نامشخص است این است که چرا این فرایند برخلاف میزان کم باروری، ادامه پیدا نمی کند. یک احتمال ممکن این است که منبع کم سلول های بنیادی اسپرماتوگونی سریعا برای تولید اسپرم مصرف می شوند، و سلول های بنیادی بیشتری در یک حالت منعطف باقی نمی مانند تا منبع جدیدی ایجاد کنند. یک احتمال دیگر و بدون توجه به منبع این است که TAF4b برای فرایند نوزایی ضروری است و سلول های بنیادی را در یک مرحله ترمیمی نگه می دارد.

پایان مطلب/