به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  یک دارو که به عنوان یک مولکول مهارکننده پیش از این برای درمان دیابت نوع دو انسانی استفاده می شد، این پتانسیل را دارد که سریعا در مطالعات بالینی برای درمان اسکار و ملانوما مورد استفاده قرار گیرد. بار زیست پزشکی  بافت اسکار زیاد است. سالانه حدود 80 میلیون برش در آمریکا با ایجاد اسکار التیام می یابد و این تنها در مورد پوست است. ایجاد اسکار داخلی خود با بسیار از اختلالات پزشکی همراه است که شامل سیروز کبدی، فیبروز ریوی، چسیندگی های روده و ... است. اسکارها اغلب از کلاژن تشکیل شده اند. در واقع انسان تنها گونه ای است که زخم در وی با یک اسکار پاتولوژیک بهبود می یابد که کلوئید نام دارد و می تواند از جایگاه اصلی زخم بیرون بزند. در اواخر سال 2013 محققین نشان دادند که فیبروبلاست ها در پوست از دو رده مجزا ایجاد می شود که یکی در لایه پایینی پوست قرار دارد و مراحل اولیه ترمیم را در پاسخ به زخم وساطت می کند. در این مطالعه محققین دریافتند که این فیبروبلاست ها که پروتئینی به نام engrailed را بیان می کنند می توانند مسئول رسوب کلاژن و در نتیجه ایجاد اسکار باشند. آن ها موشی مهندسی شده ایجاد کردند که سلول هایی به نام EPF که فیبروبلاست های engrailed مثبت هستند با پروتئین سبز فلورسنس نشان دار شدند که اجازه ردیابی آن ها را می داد. هم چنین آن ها مهندسی شده بودند تا یک سوئیچ کشندگی(kill switch) را حمل کنند که می تواند به وسیله حضور سم دیفتری فعال شود. این ویژگی به محققین اجازه می دهد که دریابند چگونه زخم در غیاب سلول های EPF ترمیم می شود. محققین دریافتند که نسبت سلول های EPF در مقایسه با فیبروبلاست های کلی در پوست پشت جانور، به طور دراماتیک از یک درصد در جنین های ده روزه، در موش های یک ماهه به 75 درصد می رسد. هم چنین این محققین دریافتند که بعد از این که سم دیفتری روی زخم های پشت موش به کار رفت، زخم ها با کمترین میزان اسکار بهبود یافتند. این سلول ها(EPF) مارکر سطح سلولی CD26 را بیان می کنند و محققین نشان دادند که ریز مولکولی که فعالیت CD26 را مهار کند میزان بافت اسکار را مشابه روش حذف سلول های EPF کاهش می دهد. هم چنین محققین نشان دادند که در آسیب های ایجاد شده بعد از رادیو درمانی به پوست، حذف سلول های EPF میزان زیادی از فیبروز ناشی از پرتو را کاهش می دهد. علاوه براین سلول های سرطان ملانوما که به پشت موش های آزمایشگاهی پیوند شدند، زمانی که سلول های EPF حذف شدند آهسته تر رشد کردند.

پایان مطلب/